ဒီတစ္ပါတ္ Meet the successful အစီအစဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းသြားမယ့္ သူကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ေဗဒင္ေလာကမွာ နာမည္ေၾကာ္ၾကား လူသိမ်ားလာတဲ့ ဆရာစံဇာဏီဘုိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ပါတ္မွာလည္း သူ႔ရဲ့ ဘ၀ ဘယ္လိုမ်ဳိး ျဖတ္သန္းခဲ့ရလဲဆိုတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို သိရွိႏိုင္ေစဖို႔ ေအာင္ျမင္သူနဲ႔အတူ တစ္ေန႔တာ ေနထိုင္ရင္းနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ပါမယ္။
အခု ေဗဒင္ ေလာကကို ေပ့ါေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က စၿပီးေတာ့ ၀င္ေရာက္ခဲ့တာလဲ။
ဒုကၡိတ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ပဲ ဘ၀တစ္ခု ပ်က္သြားတယ္။ အသက္ ၂၀ အရြယ္မွာ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ လူ႔ေလာက ထဲကို စျဖစ္တဲ့အခ်ိန္။ လူငယ္ဘ၀ တက္ႂကြစြာ ေရွ႕ကိုလွမ္းရမယ့္အခ်ိန္ ဘ၀တစ္ခုလံုး ပ်က္သြားတယ္။ မ်က္လံုးတစ္လံုး ကန္းသြားတယ္၊ မ်က္လံုးမွာ တိမ္ျဖစ္သြားတယ္။ သိပ္လွခ်င္တဲ့ အရြယ္ေပါ့၊ လူငယ္အရြယ္ ႐ိႈးနဲ႔မိုးနဲ႔ စတိုင္နဲ႔ ေနခ်င္တဲ့အရြယ္၊ မ်က္လံုးမွာ တစ္လံုးမွာ တိမ္၀င္သြား တယ္။ ကန္းသြားတယ္၊ ဒီမ်က္လံုးတစ္လံုးကလည္း ကြၽန္ေတာ္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုေၾကာင့္ ေပးခဲ့ရတာ။
အဓိပတိ လမ္းမေပၚမွာ ဦးသန္႔ဂူ ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ဂူကိုဖ်က္မွာ တားလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္ထည့္ၿပီး ပစ္ခဲ့တဲ့မ်က္လံုး၊ ေက်ာင္းက အၿပီးထုတ္ခံရတယ္။ ေနစရာ ေက်ာင္းမရွိဘူး၊ ေထာင္ကထြက္ေတာ့ ေထာက္ထြက္ေပါ့၊ အျပင္ သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဟိုလူက မေပါင္းခ်င္၊ ဒီလူက မေပါင္းခ်င္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းက ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသြားျပန္ေတာ့လည္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကိုေတြ႔ရင္ ေရွာင္ထြက္သြားၾကတယ္။
ဘက္စကားေပၚမွာေတြ႕ရင္ေတာင္မွ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘူး၊ ေက်ာင္းကလည္း ထြက္ေနရၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ဘားမွမသိဘူး ေပ်ာက္သြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ အရမ္း စိတ္ဓာတ္က်မိတယ္။ အခ်စ္ေတြ ေမတၱာေတြ ဘာေတြဆိုတာလည္း ဘ၀တစ္ခု နိမ့္တယ္တဲ့ထင္တာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္နေဘးမွာ မရွိေတာ့ဘူး။
မိဘကလည္း ေငြေၾကး တစ္စံုတစ္ရာ ရင္းႏွီးေပးၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔ကလည္း ကြၽန္ေတာ္အေဖနဲ႔ အေမက အသက္ ၄၀ မွ သူတို႔က အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတာ။ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ ၂၀ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ပင္စင္စားေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဆီက ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကးရင္းႏွီး ျမဳပ္ႏွံမႈက ရမလဲ။ မိဘဆီမွာလည္း ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီး ရင္းစားလို႔ကလည္း မရ။ ကိုယ္ကိုတိုင္းလည္း ေက်ာင္းက တစ္ပိုင္းတစ္စ၊ လူကလည္း ဒုကၡိတ Personality မ်က္လံုး တစ္လံုးကန္းေနၿပီ၊ တိမ္တစ္လံုး စြဲေနၿပီ။ စာလည္းမတတ္ဘူး ေသေသခ်ာခ်ာ၊ အဲဒီဘ၀တစ္ခုကေန ျပန္စရမယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အသက္ ၂၀ ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ဘ၀အနာဂတ္ လမ္းေၾကာင္းဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ၊ မေကာင္းမႈေတြျပဳလုပ္ရင္းနဲ႔ လမ္းမွားကို တစ္စတစ္စ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ပ်က္စီးေရာေပ့ါ။ ေဆးေျခာက္႐ႈတယ္တယ္ မဟုတ္တာေတြ အကုန္လုပ္တယ္။ ေသာက္တယ္စားတယ္၊ ထြက္ေပါက္ေတြရွာတယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြနဲ႔ ေ၀းသြားတယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့ ဆိုးတဲ့၀န္က်င္ေတြထဲ၀င္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပ်က္စီးၿပီ၊ အသက္ ၂၀ ပ်က္စီးသြားၿပီ၊ ႐ုပ္လည္းပ်က္သြားၿပီ၊ ဘ၀လည္းပ်က္သြားၿပီ။ စ႐ိုက္လည္း ပ်က္သြားၿပီ၊ အိမ္က ေဆြမ်ဳိးေတြကလည္း သိုးမဲတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားၿပီ၊ အဲလို႔ျဖစ္သြားၿပီး။ ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အေဖအေမေတြ မ်က္ရည္က်ကုန္ၿပီ။
အခုလိုမ်ဳိး ပ်က္စီးေလလြင့္ေနခ်ိန္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ဘ၀ကို အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္ေစမယ့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေတာရ ေက်ာင္းကေလး တစ္ခုမွာ သာသနာ့ေဘာင္ကို ၀င္ခြင့္ရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ရဟန္းဘ၀ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ရဲ့တန္ဖိုးကို စတင္သိရွိခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
အိမ္က ပိုက္ဆံပို႔ထားလို႔ ရြာက ဆြမ္းဂ်ဳိင့္က လာပို႔ေပးတယ္။ ကိုယ္က ဘုန္းႀကီးက ဆြမ္းခံႂကြတယ္။ ၿပီးရင္ျပန္လာတယ္၊ အတူစားတယ္၊ ဘုန္းႀကီးက သူက အိပ္ေတာ့တာေပ့ါ။ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီး အိပ္တယ္၊ ဘုန္းႀကီးက ၀ါးေလးေတြ ခုတ္ၿပီးေတာ့ ႏွီးေလးေတြျဖတ္၊ ၀ါးေလးေတြသတ္ စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
အိပ္ယာႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ အိုက္စပ္စပ္နဲ႔ႏိုးလာတယ္ ၂ နာရီခြေလာက္အခ်ိန္။ ညေန ၃ နာရီေလာက္ အခ်ိန္က်ရင္ ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ ဘုန္းႀကီးက လင္ပန္းေလး တစ္ခ်ပ္လုပ္ထားတယ္။ သူ႔လက္ရာနဲ႔ ႏွီးေလးနဲ႔ အဲဒါေတြကို ကိုယ္ကယူၿပီးေတာ့ ရြာထဲမွာသြားၿပီးေတာ့ ေရာင္းေပးတယ္။ ဆိုင္မွာ အဲဒီရတဲ့ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းေလး၀ယ္လို႔ရတယ္၊ ေဆးေပါလိပ္လည္း ၀ယ္လို႔ရတယ္၊ ျပန္လာတယ္။
အဲဒါေလးက မနက္က်ရင္ အဲဒီေကာက္ညႇင္းေလး ေတြခ်က္စားတယ္ ဘုန္းႀကီးနဲ႔အတူ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္အိပ္ေနတဲ့ နာရီပိုင္းေလးအတြင္းမွာ စေကာေလး တစ္ခ်ပ္ၿပီးတယ္၊ ဇကာေလးတစ္ခ်ပ္ ၿပီးသြားတယ္၊ အဲဒီ စေကာေလး ဇကာေလးက ကိုယ္မနက္စာ စားတဲ့ အစားအေသာက္ တစ္ခုျဖစ္လာတယ္။
အိပ္စက္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္ ႏွေမွ်ာလာတယ္။ ႏွေမွ်ာစရာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ အိပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္၊ ဒါဆိုအိပ္တဲ့အခ်ိန္ ႏွေမွ်ာရင္ ဘယ္လုပ္ရမွာလဲ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမရွိတဲ့ အတူတူေတာ့ ဘာမွမလုပ္လို႔လည္းမရဘူး။ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အလြယ္ဆံုးကေတာ့ ကိုယ္တတ္တာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ မ်က္လံုးတစ္လံုး က်န္ေသးတယ္၊ အဲဒီတစ္လံုးနဲ႔ စာဖတ္မွာေပ့ါ။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ အကုန္ေရွာက္ရွာ ဖတ္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ သင္ထားတဲ့ေဗဒင္၊ ဘုန္းႀကီးဆီမွာလဲ စာအုပ္ေတြရွိတယ္။ ေမးတယ္ဖတ္တယ္။ အဲေတာ့ အေရးႀကီးတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ က ရပ္ေနရင္ေတာ့ ခရီးမေရာက္ဘူး လႈပ္ရွားေေနရင္ေတာ့ ခရီးတစ္စံုတစ္ရာ ေရာက္မယ္ဆိုတာ သိတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ရပ္ေနရင္ေတာ့ ဘားမွျဖစ္မလာဘူး၊ လႈပ္ရွားေနရင္ေတာ့ ခရီးတစ္စံုတစ္ရာ ေရာက္မယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ သူ႔ရဲ့ဘ၀အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ စာဖတ္ရင္း ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြလည္း ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
စာဖတ္တယ္၊ အခ်ိန္မေရြး စာထိုင္ဖတ္တယ္၊ အားအားရွိ စာထိုင္ဖတ္တယ္၊ ရွိသမွ်စာ အကုန္လံုးကို ဖတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းစာ ျပန္တက္ခ်င္လာတဲ့စိတ္ ၀င္လာတယ္။ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ Institute of Foreign Languages (IFL) ကိုေလွ်ာက္လိုက္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးရင္ ေလွ်ာက္လို႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ IFL တက္ေတာ့ French ကို တက္ခ်င္ေတာ့ ေလွ်ာက္လုိက္တယ္ ဒါေပမယ့္ ၆၇ ခုႏွစ္မွာ ေအာင္တဲ့သူအတြက္ ၁၉၆၇ မွာ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့သူ အတြက္ပဲ တက္ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ၁၉၇၃ မွာေအာင္ထားတယ္၊ ဘယ္လိုမွမရဘူး၊ ရေအာင္ဘယ္လိုတက္ရမလဲ ေလ့လာသူ အေနနဲ႔ လာထိုင္ရတယ္။ Roll-Number မေပးဘူး၊ လာထိုင္ တက္ၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ ေျဖရမယ္။ ေျဖလို႔ေအာင္ၿပီး ေအာင္ရင္ေတာ့ Roll ေပးမယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေအာင္ေတာ့ IFL ကြၽန္ေတာ္ French ဘာသာစကားကို အခ်ိန္ျပည့္ စတက္ရတယ္။
Roll ရတာေတာင္မွ လူေတြထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ လူေတြ မရွိတဲ့အခ်ိန္က်မွ ရတယ္။ အဲေတာ့ ရသြားၿပီးေတာ့ အဲမွာ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ျဖစ္တဲ့အရာကို လုပ္ျခင္းသည္သာ ေကာင္းဆံုး၊ မျဖစ္တဲ့အရာကို မွန္းၿပီးေတာ့ အိမ္မက္မက္ေနတာ အဆိုးဆံုး။
အဲဒီေတာ့ RIT - Rangoon Institute of Technology က ထုတ္ၿပီးၿပီးဆိုတာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ RIT ကေန႔ ေက်ာင္းေျပာင္းလို႔ရလား၊ ေက်ာင္းက ေျပာတယ္ ေျပာင္းလို႔ရတယ္ေျပာတယ္။ ဘယ္ကို Joy လို႔ရလဲ Joy တဲ့ အခါက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ Chemistry Major ကို Joy လို႔ရတယ္။ Day ကိုေတာ့ လံုး၀တက္ခြင့္ မရွိဘူး။
Joy ရတယ္ဆိုေတာ့ တက္ၿပီးေပ့ါ။တတိယႏွစ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္တယ္။ ဒီဘက္က (IFL)ကလည္း တက္ေနတယ္။ ခုိးေတာ့ တက္ရတာေပ့ါ သိသြားရင္ ျပႆနာရွိတယ္၊ အဲဒီေခတ္တုန္းက တစ္ေက်ာင္းပဲတက္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရေအာင္ေတာ့လုပ္တယ္။ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္တယ္။ မနက္ဘက္ (IFL) တက္ရင္ ဒီဘက္က လိုအပ္တဲ့ လက္ေတြ႔ ေလ့က်င့္ခန္းေတြပဲလုပ္တယ္။ စာေမးပြဲတိုက္ေနရင္လည္း မနက္ညေန ကြာသြားလို႔ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာတယ္။ အဆင္ေျပတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဘြဲ႔တစ္ခုရသြားတယ္။ Diploma ဘြဲ႕ကို ရတယ္။
ဘ၀ဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ႀကိဳးစားေနေပမဲ့လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့တတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ျပင္သစ္ဘာသာနဲ႔ Diploma ဘြဲ႕ကို ရသြားေပမဲ့လည္း မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကြယ္ေနတဲ့ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသလို႔ Tourist guide တစ္ေယာက္ လုပ္လို႔မရပါဘူး။
ပညာလည္း သင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေနရာမရွိပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အရင္းအႏွီးလည္းမရွိ၊ ဘ၀မွာလည္း ဘာမွမရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ေပ့ါ။ အဲဒီအခ်ိန္ လူငယ္ပဲေပ့ါ။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုဆက္ျဖတ္မလဲ အဲေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လူေတြ အသက္ေမြးေနတဲ့ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ လွပတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အိမ္မက္မက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီအလုပ္ေတြနဲ႔ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ေတာ့ မပတ္သက္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။
အဲဒီေတာ့ လူ႔ေလာကမွာ လုပ္စရာမရွိတဲ့ အရာဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ လုပ္စရာတစ္ခုေတာ့ ရွိမွာေပ့ါ၊ ေလာကႀကီးမွာ ေနာက္ဆံုး ပိုက္ဆံမရွိရင္ ေနပါေစေတာ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ရရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးတစ္ခု၀င္လာတယ္။ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါ ပိုက္ဆံရဖို႔တုိ႔၊ ဂုဏ္ရွိဖို႔ေတာ့၊ က်က္သေရရွိဖို႔ေတာ့ မရွိရင ္ေနပါေစေတာ့ ကိုယ္ဒါကို လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကဒီေဗဒင္ကိုလည္း မယံုဘူးေလ။ ေဗဒင္ကို လံုး၀ ကြၽန္ေတာ္ ယံုတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။
ဘာလဲဆုိေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ကံၾကမၼာအေၾကာင္းအရာကို ေကာင္ကင္မွာ အေ၀းႀကီး မွာရွိတဲ့ ၾကယ္ေတြတို႔ ၿဂိဟ္ေတြတို႔နဲ႔ ေျပာႏုိင္တယ္ဆိုတာေတာ့ ဂဏန္းတြက္႐ံု ေလာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္ မင္းေသခ်ာေလ့လာ၊ မင္းလုပ္ရင္ ဒီပညာရပ္က မင္းမႀကိဳက္ရင္လဲမလုပ္နဲ႔ ႀကိဳက္ရင္လဲ ဆက္ေလ့လာေပ့ါ။ ဒီ RIT တက္တုန္းကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီဆရာႀကီး ဦးမင္းေ၀တို႔၊ ဦး၀င္း၀င္းေက်ာ္တို႔ဆိုတာ တကယ့္ နကၡဆရာႀကီးေတြေလ။ သူတို႔ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ေတာ့ ဒါသိပၸံနည္းေတာ့ က်မယ္ဆိုၿပီး လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႔ ဒီဘက္ထဲ ၀င္သြားရင္းနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာျဖစ္လာတယ္။
ေဗဒင္ဆရာဘ၀ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေအာင္ျမင္မႈကို မရရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ လူေတြရဲ့ အထင္အျမင္ေသးမႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။
ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ လုပ္ရတဲ့ဘ၀ဟာေတာ့ က်န္တဲ့အလုပ္နဲ႔ စာရင္ေတာ့ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလးကို သိမ္ငယ္တဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေလးတစ္ခုပဲ။ ဘာလုပ္လဲ ေအာင္ ေဗဒင္ဆရာလား။ Look Down ေတာင္ လုပ္ခံရတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ မိဘေတြက ေျပာတယ္ သားဘာလုပ္ေနလဲ။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေမးတယ္။ သားကေတာ့ ဒီလိုဒီလိုဘဲ ေထာင္ကထြက္ အခုေတာ့ လိမၼာေနၿပီ ေဗဒင္ေဟာေနတယ္။
ေဗဒင္ဆရာ လုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဟင္းတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္နီးနားခ်င္း တစ္ေယာက္က ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ေမာင္ဇာဏီတဲ့ တျခားအလုပ္ေလး မင္းလုပ္ပါလားတဲ့။ အဲလိုလုပ္မဲ့အစား၊ အဲလိုေျပာတယ္၊ အားေပးၾကတာေပ့ါ။ အဲေတာ့ ဘာလုပ္ရမွာလဲ တျခား အလုပ္ လုပ္ဆိုတာလဲ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း လုပ္စရာေတြေတာ့ ရွိေကာင္း ရွိလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေလးတစ္ခုကိုေတာ့ လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ေလ လုပ္တာေပ့ါ။
မခုနက ဆရာေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ စိတ္၀င္စားဖို႔အမ်ားႀကီးပါတာေတြ႕ရတယ္၊ တစ္အခ်က္ကေတာ့ ဆရာ ေထာင္က်ခဲ့တယ္ေပ့ါေနာ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆရာ ေဗဒင္ေလာကကို ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေကာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေထာင္ထြက္ဆိုရင္ ဒါကေတာ့ ေမးေငါ့ၾကတာ မွန္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဆရာဘယ္လိုမ်ဳိးကို ဘ၀ကိုအ႐ႈံးအေပးပဲနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ ေလးေပ့ါေနာ္။
ေထာင္ထဲက ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ ဘ၀မွာ အမွတ္တရနဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္စရာ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ လူေတြက ထင္မယ္ ေထာင္က်ရင္ေထာင္ထဲမွာ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ငိုေနတယ္လို႔ ထင္မွာဘဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေထာင္ထဲမွာ ေနတဲ့အထဲမွာ ေထာင္ထဲမွာ ငိုေနတဲ့သူကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ဘူးတာ အမွန္ပဲ။ စိတ္ညစ္တဲ့လူေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမွာေပ့ါေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ေယက္်ားေတြဘဲ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ငိုပါ့မလဲ။
အဲဒီေတာ့ ေထာင္ဆိုတာက အေတာ္ကိုေတာ့ ထူးျခားတဲ့ ေနရာ တစ္ခုဘဲေပ့ါေနာ္။ လူေတြနဲ႔ စည္းတား ထားတဲ့ေနရာ၊ ေထာင္က ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္ေတာ္ ပထမေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ဒီေထာင္ထဲမွာ ဘိုးေတာ္ေတြ ေခတ္ရွိတယ္။ အၾကားအျမင္ ဘုိးေတာ္ေတြ ဖမ္းထားတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ လမ္းသရဲေတြ ဖမ္းထားတာရွိတယ္။ ဒီဟာေတြရွိတဲ့ေနာက္ ထူးျခားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိတယ္ ဒါပထမ၊ ဒုတိယ အႀကိမ္က်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔ေတာ့လည္း ဒီေရာက္ေတာ့ ၁၉၇၆ ကေန ဆက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘာသာစကားေတြ ကြၽန္ေတာ္ သင္လို႔ရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာဘဲ ကြၽန္ေတာ္ အဂၤလိပ္ဆိုလည္း ေကာင္းေကာင္း ရေအာင္ လုပ္လာႏိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျပင္သစ္ အေျခခံလည္း ရတယ္။ ေဗဒင္ အေျခခံလည္းရတယ္။
ေထာင္ကထြက္လာေတာ့လည္း သုည ျပန္ျဖစ္ေနၿပီး၊ အိမ္ႀကီးက ေခါင္ကမိုးယိုတယ္၊ ေအာက္က ေရ၀င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုးပက္တယ္။ ကေလးေတြကလည္း ဒီလိုေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကလည္းဗ်ာ ေထာင္ထြက္ ႏုိင္ငံေရး ေထာင္ထြက္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းထားတယ္။ ဒီ အလက (၄) မွာဘဲသြားထားရတယ္။ အဲဒီ ေနရာမွာဘဲ ကေလးေတြလဲ ဘ၀တစ္ခု စခဲ့ရတာေပ့ါ။
မိုးရြာတဲ့ ေန႔ေတြက်ေတာ့ ျခင္ေထာင္အေပၚမွာ ပလပ္ဟတစ္ ခင္းထားရတယ္။ ေနာက္ဆံုး မိုးယိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမရဲ့ အမအိမ္သြားပို႔ ရတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေမြ႔ယာကို မီးပူတိုက္ ကေလးေတြျပန္ေခၚ အဲလိုေတြဗ်ာ ျဖတ္သန္း လာခဲ့ရတာေပ့ါ။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း လူေတြနဲ႔ေထာင္ထြက္တုန္းကေတာ့ ျပႆနာရွိေတာ့တစ္မ်ဳိး ကေလးအေဖနဲ႔ ေထာင္ထြက္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ၾကမ္းတာေပ့ါဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ စရတာေတာ့ေပ့ါ အကုန္လံုးကေတာ့ ဘယ္လိုမွေတာ့ အေရးေတာ့ မႀကီးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပ့ါ။ ကိုယ့္ဘ၀က ဟိုဒုကၡတ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းလာတဲ့ဘ၀ကေန ကြၽန္ေတာ္ရေအာင္ လုပ္လာတဲ့လူကေတာ့ ေလာကႀကီးကို ဘာမွ ကြၽန္ေတာ္မေၾကာက္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဘ၀ဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္တစ္ခု မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ ေလာကဒန္ကို ခံၾကရပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး အဆိုးေတြကို ရင္ဆိုင္ၾကရတဲ့အခါ မိမိရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို မပ်က္ေစဘဲ ႀကိဳးစားႏိုင္မွသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာအဲဒါဆိုရင္ ဆရာဘ၀မွာေပ့ါေနာ္ မိုးေလးယိုလို႔ သားသမီးေတြ ခြဲအိပ္ရတဲ့ ရက္ေတြ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ ညေတြအမ်ားႀကီးရွိမွာေပ့ါ၊ အဲဒီလိုမ်ဳိးအခ်ိန္မွာ ဆရာစိတ္ကို ဘယ္လုိမ်ဳိးအးေမြး ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆက္လဲ။
စိတ္ဓာတ္က က်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွမေတြးဘဲနဲ႔ေနလဲ ေတြးေနတာေပ့ါေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္က် အေတြးကိုသာ ဦးစားေပးလိုက္ပါတယ္။ က်လက္စနဲ႔ ဆက္က် လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါ မ်က္ရည္လည္း က်ခဲ့တာေပ့ါေလ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒါက ၿပီးသြားပါၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ကအဲဒါေလး လြတ္သာေပးလိုက္ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခ်ိန္ေလး၊ စိတ္ဓာတ္က်ရင္ တင္းခံမေနနဲ႔ လြတ္သာေပးလိုက္၊ ဒါပဲၿပီးသြားရင္ ၿပီးသြားပါၿပီ၊ အဲဒါအေျဖပဲ။
ဆိုေတာ့အခုဆရာေပ့ါေနာ္ ဆရာ့ဘ၀မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အေတြ႔အႀကံဳမွာ မွတ္မွတ္ရရ အမွတ္တရ ရွိေနမယ့္ ပုဂၢိဳလ္လို႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူမ်ားျဖစ္မလဲဆရာ။
ဆရာႀကီး မင္းသိခၤပါပဲ။ ဆရာမင္းသိခၤ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အမွတ္အရဆံုး ပုဂၢိဳလ္ထဲမွာ ပါတယ္။ သူကလည္း ဘ၀ေထြေထြကို ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲေလ။ ေနာက္ ေထာင္ထဲမွာလဲ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ ေတြ႔ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာက သူရယ္ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ရွိတယ္။ လူေတြကေျပာတယ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မတြက္ၾကဘူးလားတဲ့။ ေဗဒင္ဆရာေတြေထာင္က်တယ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မတြက္ဘူးလားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မတြက္ဘူးလား ဘယ္နယ္ေထာင္က်ခဲ့ တာလဲ အဲဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲမသိဘူးေပါ့ေနာ္။
အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သြားေျပာတယ္ ဆရာခ ဒီလိုေျပာတယ္ ေအးငါ့ကိုလည္း ဒီလိုပဲ ေမးတာဘဲေပ့ါကြားတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔က ေဗဒင္ဆရာ အေနနဲ႔ ေထာင္ထဲလာၾကတာမွ မဟုတ္တာတဲ့။ ႏိုင္ငံေရးအေနနဲ႔ လႈပ္ရွား ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ ေထာင္ထဲလာတာဘဲတ့ဲ။ အဲေတာ့ ေျပာလိုက္တဲ့ အားလံုးကို တြက္စရာမလိုဘူး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရင္ ေထာင္က်မွာသိတယ္ သိလ်က္နဲ႔ လာတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အမွတ္တရပဲဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ တျခားဟာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ ေတြ႔တဲ့အခါ သူကသင္ေပးတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ ပညာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး သင္ေပးတယ္ သိပ္တတ္တယ္၊ သိပ္ေတာ္တယ္။ ေနာက္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာပိုင္းမွာလည္း ျမင့္တင္ေပးႏိုင္တဲ့ ဘက္မွာ သူက ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားေကာင္းတယ္။ အဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ထာ၀ရ အမွတ္တရဘဲ။ ေနာက္ကြၽန္ေတာ္က အားေလွ်ာ့သြားတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူက ကြၽန္ေတာ္အတြက္ အင္အားပဲ။ ဆရာလည္း ဆရာ ကြၽန္ေတာ္ရဲ့ ထူးျခားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ သူ႔ဘ၀မွာ ဘာမွအေလွ်ာ့မေပး ခဲ့ဘူးေလ။ အၿမဲတမ္း သြားခဲ့တာဘဲ။
အဲဒီေတာ့ဆရာ အဲဒီလို အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ ဆရာ့ဘ၀မွာ ငါဘာဆက္လုပ္ရမလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ့ အေျခအေနေကာ ရွိဘူးလာဆရာ။
ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္တာ အသက္ ၂၀ တုန္းက ေပ်ာက္တာ ခဏခဏ ေပ်ာက္တယ္ေပ့ါ။ လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္ လမ္းေပ်ာက္သြားၿပီးရင္ အဲဒီအတုိင္း ဆက္သာေလွ်ာက္၊ နဂို ေနရာကိုျပန္ေရာက္တယ္။ နဂိုေနျပန္ေရာက္ရင္ အဲဒီေနရာမွာမွ လမ္းသစ္ ျပန္ရွာလိုက္တယ္ အေျဖရွာလို႔ ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေတာ့ လမ္းဆိုတာ ေပ်ာက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေဗဒင္ သင္တဲ့အခါ ပိုသိလာတယ္။ ႐ိုး႐ိုး လူတစ္ေယာက္ မ်က္စိစံု ပိတ္ၿပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ ခုိင္းလိုက္ရင္ ေနာက္ပိုင္း α ပံုစံလမ္းေလွ်ာက္တယ္။ အဂၤလိပ္ α ေပါ့ဗ်ာ Infantry လို႔ေခၚတယ္။ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားတဲ့သူေတြလည္း Infantry လိုဘဲ သြားတယ္။ ေသခ်ာေပါက္သြားတယ္။ အဲေတာ့ လူတစ္ေယာက္က လမ္းေပ်ာက္ရင္ ေရွ႕သက္ဆက္တိုး ဘာမွမလုပ္နဲ႔ နဂိုေနရာကို ျပန္ေရာက္လိမ့္မယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ လမ္းသစ္တစ္ခု ေဖါက္ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆက္သြားလိုက္ပါ။ ဒါအေျဖပါပဲ။
အဲဒီေေတာ့ အခုကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္ေတြထဲမွာလဲေပ့ါေနာ္။ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုကို စိတ္တိုင္းမက်တာတို႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္ဆရာ။ အဲဒီလို လူမ်ဳိးေတြအတြက္ေကာ ဆရာအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ဳိး အားေပးခ်င္လဲဆရာ။
နံပါတ္ တစ္အခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္အပ်က္ေတာ့ မခံနဲ႔ဗ်၊ ဘ၀ဆိုတာ တန္ဖိုးရွိ တယ္။ နံပါတ္ ႏွစ္က အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ပါ။ မျဖဳန္းလိုက္ပါနဲ႔ ဒီႏွစ္ခုဘဲလုပ္ပါ။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္တန္ဖိုးထားၿပီး အခ်ိန္ကို သံုးစြဲလိုက္ပါ။ လံုး၀ လမ္းေၾကာင့္မွန္တစ္ခုကို မလြယ္မေသေရာက္မယ္။ ဒါအေျဖဘဲ ဒါကြၽန္ေတာ္ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး သိတဲ့အေျဖဘဲ။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေကာ ဆရာ ေဗဒင္ကို အယူသီးတဲ့လူေတြ ယူဆကေနၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြေတာင္မွ ဒီေဗဒင္ပညာကို စိတ္၀င္စားလာၾကတယ္ ဆရာအေနနဲ႔ေကာ ဘယ္လိုထင္ျမင္ခ်က္ ေပးခ်င္လဲ။
ဆရာကေတာ့ ဒီေဗဒင္ပညာကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ ပညာရပ္ တစ္ခုဘဲ။ သူကေတာ့ ေလ့လာသင္တဲ့ ပညာတစ္ခုဘဲ။ သူ႔ရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ ေဗဒင္ေဟာတာ မဟုတ္လင့္ကစား ဒီအေတြး အေခၚေတြရွိတယ္။ ေနာက္ခ်ိတ္ဆက္တဲ့ နည္းပညာေတြ ရွိတယ္။ သူရဲ့ေနာက္မွာ ေရွးပညာရပ္ေတြ ရွိတယ္။ အေတြးအေခၚပိုင္းေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေလ့လာသင့္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕ေျပာတယ္ ကံကိုယံုၿပီးေတာ့ ဆူးပံုမနင္းနဲ႔ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီပံုစံမ်ဳိးေပ့ါ။ အဲဒါေကာ ေဗဒင္ပညာနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ဳိး ဆက္စပ္ေနလဲဆရာ။
ဆက္စပ္တယ္ ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကံကိုေတာ့ မယံုနဲ႔ ကံႏွင့္ ၾကမၼာနဲ႔ ႏွစ္ပိုင္း ရွိတယ္။ ကံကဖန္တီးလို႔မရဘူး၊ အတိတ္ကံနဲ႔ လာတာ၊ သူက ဒီအတိုင္းသြားဖို႔လာတာ။ လူေတြ ဖန္တီးေနတဲ့ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က ၾကမၼာ၊ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးတယ္ဆိုတဲ့ စကားၾကားဖူးမယ္။ ၾကမၼာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကံကိုေတာ့ ျပင္ခြင့္မရွိဘူး။ ကံက သူ႔အတိုင္းသူရွိမယ္ ဒါေပမဲ့ ၾကမၼာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ျပင္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ ကံၾကမၼာမွာ ကံကို ခဏဖယ္ထား၊ ၾကမၼာကို ေကာင္းေအာင္လုပ္၊ ဒီအတိုင္း သြားမယ္ဆုိရင္ ကံကို အေကာင္းဆံုး အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ သြားလို႔ရတယ္။
ကံမရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာမွလုပ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ အဲဒီႏွစ္ခုကိုေတာ့ ကံႏွင့္ ၾကမၼာကို နည္းနည္းခြဲျခား သိရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ကံက လူႀကီးေတြေျပာတဲ့ အတိတ္ကံ ဆိုတာ ဟုတ္တယ္ ရွိတယ္။ အဲဒါက မူရင္း ဇစ္ျမစ္ေပ့ါ။ သစ္ေစ့ေလး တစ္ေစ့က သစ္ေစ့ဘဲ။ ဒါက သရက္သီးေစ့ဆိုရင္ ဒါသရက္ပင္ ေနာက္တစ္ခါ ေပါက္ရင္ ဒါကံေပ့ါ။ ဒါေပမဲ့ သရက္ပင္ ပုပုေလးလား၊ ရွည္ရွည္လား၊ အသီးေကာင္းတဲ့ သရက္ပင္လား၊ အသီး မေကာင္းတဲ့ သရက္ပင္လားဆိုတာ စိုက္ပ်ဳိးတဲ့သူကေတာ့ ဒါၾကမၼာကို ဖန္တီးသူဘဲ။ အဲဒီ ၾကမၼာ ကိုေတာ့ ဖန္တီးခြင့္ရွိတယ္ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ လူသားမွန္ရင္ ၾကမၼာ ဖန္တီးခြင့္ရွိတယ္။ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ရွိတယ္။ ၾကမၼာကို ယံုစားခြင့္ရွိတယ္၊ ကံကိုေတာ့ ထားလိုက္ ကိုယ္နဲ႔ မပတ္သက္ဘူးလို႔ ေအာက္ေမ့လိုက္။
ကြၽန္ေတာ္တု႔ိ ဘ၀မွာႀကိဳးစားေနတဲ့ လူေတြထဲမွာ ကံဆိုးေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိတာေပ့ါ။
ကံဆိုးတဲ့အေျခအေနကိုေျပာရရင္ေတာ့ ကံမေကာင္းေသးဘူးေပ့ါ တြတ္ပီစကားလို ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါဘူး။ ကံမေကာင္းဘူးဆိုတာ ေျပာခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံမေကာင္းဘူးကြ ၾကမၼာေလး ေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးလိုက္ဦးမယ္လို႔ ေျပာၾကပါ အစားထိုးၿပီးေတာ့ အသံုးခ်ၾကည့္ပါ အဆင္ေျပသြားႏိုင္ပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ေပ့ါေနာ္ လုပ္ငန္းတစ္ခုကိုစလုပ္ေတာ့မယ္ ဒါမွမဟုတ္ ခုဏကေျပာသလို ဒုတိယ အႀကိမ္႐ံႈးနိမ့္ၿပီး ျပန္ထေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လူေတြက်ေတာ့ေကာ သူတို႔အေနနဲ႔ အားေမြးၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ဳိးအားေမြးၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆက္ရမလဲဆရာ။
လဲေနတဲ့ဘ၀ကေန ျပန္ထရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခဲရင္းတယ္။ ဘာလဲဆိုသူက ျပန္စရမယ့္ေနရာက အစကမဟုတ္ဘူး အလယ္ေလာက္က စရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတယ္။ ေနာက္ကိုယ့္ေနရာမွာလဲ သူတစ္ပါးေတြ ရွိၿပီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြက်ေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ အလယ္ကိုျပန္မစနဲ႔ ေအာက္ကေနျပန္စ၊ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္၀က္က လဲေနတဲ့လူကိုျပန္ထူမယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုးက မက္တပ္ တိုက္႐ိုက္မထနဲ႔ ထုိင္ၿပီးမွျပန္ထ အစကေန ျပန္ၿပီးေတာ့စပါ။ ဘာမဆိုရပ္သြားရင္ အစကေနၿပီးေတာ့ ျပန္စပါ။ ငါဒီေနရာေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီး ဒီေနရာကစမယ္ဆိုတာ လံုး၀မစဥ္းစားပါနဲ႔ သုညကေနျပန္စပါ။
ဒီေလာကမွာ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္ဆရာ။ အဲဒီလို ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ရတဲ့ လူေတြအတြက္ေကာ ဘယ္လိုမ်ဳိးအားေမြးၿပီးေတာ့ ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ဖို႔ သင့္ပါလဲဆရာ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေလာကဓံကိုေတာ့ အေတာ္ေလးခံခဲ့ရပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္နည္း ကြၽန္ေတာ့္ဟန္နဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္တဲ့အခါမွာ အ႐ံႈးမေပးဖို႔ဘဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ အ႐ံႈးမေပးဘူး ဆိုတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏိုင္သမွ်လုပ္၊ ႐ုန္းႏုိင္သမွ်႐ုန္း၊ တိုးႏိုင္သမွ်တိုး၊ ရသေလာက္ေတာ့ လုပ္ၿပီးေတာ့ ေရွ႕သြားလိုက္ပါ။ အဲဒါေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္တဲ့အခါ ဒီနည္းပဲရွိတယ္။
Post a Comment