လူလား၊ မူလား – ထက္ျမက္

လြန္ခဲ့ေသာ ၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားက စာေပေလာကတြင္ စာေပသေဘာ တရား အျငင္းအခံုမ်ားျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုျဖစ္ ေပၚမႈမ်ားမွာ ၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားက သာမက လြန္ခဲ့ေသာ ၆၀ ျပည့္ႏွစ္က လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုသည္မွာ ဗီဇႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ ျပႆနာျဖစ္၏။ ထိုစဥ္ကနာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ေခါက္ထီး ကေလးမလံု႔တလံု႔ဆိုေသာ စာအုပ္အေပၚ ေ၀ဖန္ျငင္းခံုခ်က္ မ်ား ေပၚလာသည္။ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈသည္ ဗီဇေၾကာင့္ဟု စာေရးဆရာ တခ်ဳိ႕က မိမိတို႔သိသမွ်အေတြ႕ အႀကံဳမ်ားႏွင့္ တင္ျပလာၾကသလို ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚရွိေသာ စာေရးဆရာ တခ်ဳိ႕က မူပတ္၀န္း က်င္ေၾကာင့္ ဟု ေျခေျချမစ္ျမစ္ေထာက္ျပခဲ့ၾကပါသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သို႔မဟုတ္ မိန္းက ေလး တစ္စု၀ါသနာအရ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီကာ ပ်က္စီးလာၾကသလား၊ ထိုသို႔ မဟုတ္ဘဲ မိမိမိသားစု၀မ္းေရး အတြက္ ကိုယ္ခႏၶာေရာင္းစားကာ ပ်က္စီး လာၾကသလား ဆိုသည္မွာ ယခုလိုက်ပ္တည္းေသာ အေျခအေနမ်ဳိး တြင္အေျဖမွာ ရွင္းလင္းစြာ ေပၚ လာပါေတာ့သည္။…
ေနာက္ထပ္ႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ ေဆြးေႏြးၾက၊ ျငင္းခံုၾကသည့္ ျပႆနာမွာ လူႏွင့္မူျပႆနာျဖစ္၏။ လူေၾကာင့္ လား၊ မူေၾကာင့္လားဆိုသည္ ျဖစ္ပါ သည္။ႏိုင္ငံေရး ပါတီတစ္ရပ္၊ အစိုးရအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ Institution တစ္ခု၏ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ မေအာင္ျမင္ျခင္းမွာ လူေတာ္၍ ေအာင္ျမင္သြားသည္လား၊ မူေကာင္း၍ ေအာင္ ျမင္သြား သည္လား၊ မူညံ့၍ မေအာင္ျမင္ျခင္းလား၊ လူေရွာ္၍မေအာင္ျမင္ျခင္းလား ဆိုသည္ကို ေဆြးေႏြးျငင္း ခံုၾကေလသည္။ အသိၪာဏ္ပညာရွိသူမ်ားကမူ “မူ” သာလွ်င္ အဓိကျဖစ္သည္ကို သေဘာေပါက္ နားလည္ၾက ေလသည္။ လမ္းစဥ္မွန္လွ်င္ မွန္သလိုေအာင္ျမင္ၾကသလို လမ္းစဥ္မွားလွ်င္မွားသလို က်႐ႈံးၾကသည္ကို ႏိုင္ငံ ေရး ပါတီမ်ားက သက္ေသျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ၆၂ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီက တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္ လစ္လမ္းစဥ္ဆိုသည္ ကိုခ်မွတ္ေလသည္။
ယခင္က ညီညြတ္ေရး ၿပိဳကြဲျခင္းမ်ား၊ တိုင္းျပည္ မတိုးတက္ ျခင္း မ်ားမွာမူေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ အည မည သေဘာ တရားႏွင့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို ခ်မွတ္လိုက္ေတာ့သည္။ လူထု ႏွင့္ကင္းကြာၿပီး လူတစ္စုက လက္ေတြ႕မက် ေသာမူကို ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ လူတစ္စု၏ လက္ေတြ႕ မက် ေသာစိတ္ကူးယဥ္မူကို ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္မွာ ဖြတ္ေက်ာျပာစု၊ ခ႐ု ဆံကၽြတ္ ျဖစ္သြားရေလေတာ့ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မူလားလူလား၊ ဆိုသည့္ ျပႆနာမွာ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးေလာက တြင္ ျငင္းခံုစရာ ျဖစ္လာ၏။ လူကေတာ္ပါသည္၊ မူကမွားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ဟုဆို၏။ မူကေကာင္းပါသည္၊ လူကအခြင့္ အေရးသမားမ်ား၊ ၀ိသမေလာဘသားမ်ား၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားသူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ ရ ျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆို ၾကသည္။ အမွန္မွာမူကိုက မေကာင္းေသာေၾကာင့္ အက်ဳိးဆက္ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္။ မဆ လေခတ္တြင္မူ မူကလည္းမွား၊ လူကလည္းစစ္အာဏာရွင္မ်ားျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ လူလည္းမွား၊ မူလည္းမွားၿပီး တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲထိုးက်ခဲ့ရေလသည္။ ၈၈ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီ ေခတ္တြင္ မူဘာမူမွ လည္းမရွိ၊ လူက လည္းထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ သူဟူ၍မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာေရးလည္းပ်က္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလည္း မွားေနေသာ ေၾကာင့္ ေခ်ာက္ထဲက်ေနေသာ တိုင္းျပည္သည္ ထို႔ထက္နက္ေသာ အေမွာင္ထဲသို႔ တိုး၍တိုး၍ က်သြားရေလ ေတာ့သည္။
အေရးႀကီးသည္မွာ မူမွန္ဖို႔လုိသလို လူလည္းေကာင္းဖို႔လိုပါသည္။ မူမွန္ၿပီး အခြင့္အေရးသမားမ်ား၊ လူညံ့မ်ား၊ လူေရွာ္မ်ားကိုသာ အသံုးျပဳထားလွ်င္မူမွာလည္း ပ်က္သြားေပမည္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားလည္း ထိုအတိုင္းပင္။ ပါတီေကာင္းေသာ္လည္း လူည့ံ၊ လူေရွာ္မ်ား၊ လူအပုပ္အသိုးမ်ားျဖင့္ ဆက္သြားေနလွ်င္မူ ထိုပါတီမွာ ရည္မွန္း ခ်က္ပန္းတိုင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ် ေရာက္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေရြးေကာက္ပြဲေအာင္ႏိုင္ေရး တြင္လူေၾကာင့္၊ မူေၾကာင့္ ဆိုေသာျပႆနာ၊ ပါတီေၾကာင့္၊ လူေၾကာင့္ဆိုေသာ ျပႆနာ မွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရြးေကာက္ပြဲ သမိုင္းတြင္ ျပသၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲ မ်ားက်င္းပေပးခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ကတစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၅၁-၅၂က တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္က တစ္ႀကိမ္ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ကတစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ကတစ္ႀကိမ္ ပါတီစံုေရြးေကာက္ ပြဲမ်ား က်င္းပခဲ့ေလသည္။ ထိုေရြးေကာက္ပြဲ မ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ေသာ သူကအဓိကက်သလား။ ပါ၀င္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေသာ ပါတီကအဓိကက်သလားဆိုသည္ကို လူထုကမဲေပးေရြးခ်ယ္၍ ျပသ ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၆၀ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွ အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခု ကို ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္-
ထိုအခ်ိန္က သန္႔ရွင္းဖဆပလတစ္ျဖစ္လည္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုေခါင္းေဆာင္ေသာ ပထစပါတီႏွင့္ တည္ၿမဲ ဖဆပ လတစ္ျဖစ္လည္း ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြေခါင္းေဆာင္သည့္ ဖဆပလအဖြဲ႕တို႔ယွဥ္ ၿပိဳင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဖဆပ လက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကို ခ်ိတ္ဆြဲအသံုးျပဳၾကသလို ပထစပါတီက ဦးႏု၏ပုံလိုဂိုကိုအသံုးျပဳကာ ၿပိဳင္ၾက ေလသည္။ထိုအခ်ိန္ကလူထုသည္ စစ္တပ္ကိုေအာ့ႏွလံုးနာေနၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ဖဆပလေခၚတည္ၿမဲ တို႔ကို လည္း ေအာ့ႏွလံုးနာေနၾက၏။ ယခင္ကျပဴေစာထီး ေခၚဖဆပလ လူမိုက္မ်ား၏ မိုက္ေၾကးခြဲ ဗိုလ္က်မႈကို စက္ ဆုပ္ရြံရွာၾကသလို ၁၉၅၈ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေန ၀င္းအိမ္ေစာင့္အစိုးရ၏ လုပ္ရပ္မ်ားကို လည္းမေက်နပ္ၾကေပ။ တည္ၿမဲ ဖဆပလ ကိုသာမဲထည့္ခဲ့လွ်င္ ျပဴေစာထီးမ်ား အႏိုင္က်င့္ရမ္းကား လူသတ္မုဒိမ္းက်င့္ခဲ့မႈမ်ားကို ျပန္လည္ခံစား ရမည္ဟုလူထုက စြဲမွတ္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွအပါအ၀င္ ကမၻာတစ္၀န္း၌ က်ဴးေက်ာ္ရမ္းကားေနေသာ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕တို႔ ကိုေအာ့ႏွလံုးနာေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကိုသာ မဲထည့္လွ်င္ အေမရိကန္ လက္ေ၀ခံျဖစ္သြားမည္။ ထိုင္းလို၊ ဖိလစ္ပိုင္လို အေမရိကန္ လက္ေ၀ခံႏိုင္ငံျဖစ္သြားမည္ဟု လက္၀ဲအင္အားစုမ်ား၏ လူထုအေပၚ စည္း႐ုံးမႈမွာလည္း ႀကီးမားခဲ့သည္။ ထို အခ်ိန္ကျပည္တြင္း စစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဦးေဆာင္ကာ ေဆာင္ရြက္ေန သည္။ ဒုတိယေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာမွာလည္း လူထု၏ေလး စားခ်စ္ခင္ ျခင္းကို ခံယူေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၁၉၆၀ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရာတြင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေက်ာ္ေဇာက ၾကည့္ျမင္တိုင္ၿမိဳ႕နယ္တြင္တစ္သီး ပုဂၢလအမတ္အျဖစ္၀င္အေရြးခံ၏။ ဦးႏုပံုခ်ိတ္ ထားေသာ သခင္စံေ၀က ပထစအမတ္အျဖစ္ ၀င္အေရြးခံပါသည္။ သခင္စံေ၀ဆိုေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္မွာ လူထုခ်စ္ခင္မႈအရဆိုလွ်င္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကို အႏိုင္ရစရာ မရွိေပ။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ဘက္မွေန လက္၀ဲသမား မ်ား၊ ဗကသ၊ တကသေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္မ်ားက ပါ၀င္ကူညီၾကသည္။ ပမညတ ၀ိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္တုိ႔ကလည္း ထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္ေရးမူျဖင့္ ဖဆပလ၊ ပမညတ၊ ပထစအမတ္မ်ားကို ထိပ္တိုက္ ယွဥ္မၿပိဳင္ရန္ အဆိုတင္ထား၏။သခင္စံေ၀ကလည္း ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာလို ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ဳိးကိုႏိုင္ မည္ဟုထင္မ ထားေပ။ သူ႐ႈံးမည္ဟုသာ ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ပထစ အမတ္အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ႏိုင္မည္ဟုထင္ ၾကပါသည္။ မနက္ျဖန္ေရြးေကာက္ပြဲက်င္း ပမည္ဆိုလွ်င္ ညကတည္းက သခင္စံေ၀ တို႔ အိပ္မေပ်ာ္ဟုဆိုသည္။ အရက္ေသာက္ သူကေသာက္၊ စိတ္ပ်က္သူက စိတ္ပ်က္ ျဖစ္ေနၾကသည္ဟုဆိုၾကသည္။
မနက္ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာဘက္မွ အိုးစည္ဗံုေမာင္းမ်ားျဖင့္၊ အႏုပညာရွင္မ်ားျဖင့္ စည္ကားေန သည္။ ျမတ္ ေလးတုိ႔၊ စႏၵား ရားခ်စ္ေဆြတို႔၊ မာမာေအးတို႔လည္း ပါလိမ့္မည္ထင္၏။ သို႔ေသာ္ မဲ႐ုံပိတ္၍ မဲမ်ားေရတြက္ရာ အ႐ႈံး အႏိုင္ေၾကညာသည့္အခါ ပထစကိုယ္စားျပဳ သခင္စံေ၀သည္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ကိုအႏိုင္ရရွိသြား ပါေတာ့သည္။ လူပုဂ္ၢိဳလ္လား၊ ပါတီလားဆိုသည္မွာထို ၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲက သက္ေသျပခဲ့ပါ သည္။ လူထု ကလည္းမိမိတို႔၏ဘ၀ႏွင့္ယွဥ္ေသာ အသိအရပါတီကိုမဲထည့္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ခ်စ္ေသာ လူပုဂ္ၢိဳလ္ကို မဲမထည့္ ခဲ့ၾကေပ။
၁၉၉၀ ျပည့္ေရြးေကာက္ပြဲကို တခ်ဳိ႕လူလတ္ပိုင္းက ေကာင္းေကာင္းမီပါ သည္။ ထိုေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပို၍သိ သာ၏။ မၾကာေသးခင္ က ေၾကးမံုသတင္းစာထဲတြင္ DVB ႐ုပ္သံလႊင့္မီဒီယာမွ ကိုမ်ဳိးသာထက္ေဆာင္း ပါးတစ္ ပုဒ္ကိုဖတ္ရ၏။ လူအဓိကလား ပါတီအဓိကလားဆိုသည္ကို သူကလူသာ အဓိကျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူသာေကာင္း လွ်င္ အႏိုင္ရရွိႏိုင္ေၾကာင္း ေရးသြားသည္။ သမၼတအႀကံေပးျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ဦးေနဇင္လတ္ကလည္း လူသာ အဓိ ကျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပါတီမွာ သာမညျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသြားသည္ကို ဖတ္ရပါသည္။ ၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္ က ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုင္ငံေရးေလာ က ေရာက္လာသည္မွာ ၂ႏွစ္သာရွိေသး၏။ NLD ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ လူထုက လံုး၀ယံုၾကည္ကိုးစားၿပီး မဲေပးရမည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ လူမ်ားဟု ေျပာမရႏိုင္ေသးေပ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီး ယခုမွ ႏိုင္ငံေရးေလာက ၀င္လာသူတို႔ ျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အုပ္ခ်ဳပ္လာေသာစစ္အာရွင္မ်ားကို လူထုက နာၾကည္းစက္ဆုပ္ မုန္းတီးေနၾက သည္။ မဆလပါတီကို ကိုယ္စားျပဳေသာ တစည ပါတီႏွင့္ပါဒီမိုကေရစီကို ကိုယ္စားျပဳေသာ NLD အဖြဲ႕တုိ႔ယွဥ္ ရာတြင္ လူထုက NLD ကို ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳ အႏိုင္ေပးလိုက္ပါ ေတာ့သည္။ ထိုျဖစ္စဥ္မွာ လက္ေတြ႕ျပသ သြား ေသာ သာဓကျဖစ္ပါသည္။ လူလား၊ ပါတီလားဆိုသည္ကို အေထြအထူးအခ်ိန္ ကုန္ခံကာျငင္းခုံေနစရာ မဟုတ္ ေပ။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ကဆိုလွ်င္ လူထုၾကားထဲ၌ ေျပာစရာစကား တစ္ခုရွိသည္။ ေခြးတစ္ေကာင္ကို လည္ပင္း တြင္ ပထစပါတီဟု စာခ်ိတ္ေပးလိုက္လွ်င္ လူထုကမဲထည့္မွာ ေသခ်ာပါသည္ဆိုေသာ စကားပင္။
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္သတင္းဌာန -
Myanmartandawsint Newspaper