ACM Re-Post 3-6-2014
(ေဆာင္းပါးရွင္ - ျမျမင့္မိုရ္)
အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ၿပီ။
ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြႏွင့္ လႈပ္ရွားသြားလာ ေနၾကသည္ကို ျမင္ရေတာ့ ေလျပည္ထဲတြင္ ယိမ္းကေနေသာ ပန္းကေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရသကဲ့သို႔ စိတ္ထဲၾကည္ႏူးသြားၿပီး မိမိတို႔ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းေနစဥ္ဘ၀ကို ျပန္ေတြးရင္း လြမ္းမိပါေသးသည္။ ယခုအခါမွေတာ့ ပညာေခတ္ရယ္လို႔ အသံေတြ က်ယ္ေလာင္လာ၊ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းဆိုသည့္ ကမၻာ့ျပားေခတ္ကို ေရာက္လာ၊ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြ မ်ားလာခ်ိန္မွာေတာ့ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ဖို႔ ပို၍ပို၍ လိုအပ္လာၿပီ။ “ဘာသာမ်ဳိးျခား၊ စာစကား၊ သင္ၾကားသင့္သည္မွတ္” ဆိုသည့္ သံေပါက္ကေလးလို အျခားဘာသာ ႏွစ္မ်ဳိးသံုးမ်ဳိးေလာက္ တတ္ထားမည္ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး၌ လူေတာသူေတာ တိုးၾကေပလိမ့္မည္။
ပညာေခတ္ဆိုသည့္ အသံေၾကာင့္ ဒီကေန႔ မိဘေတြက ဟိုယခင္ မိဘေတြထက္ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ႀကီးေတြ ပိုျဖစ္ေစခ်င္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ မိမိတို႔ ငယ္စဥ္ကလည္း မိမိတို႔ မိဘေတြက ပညာတတ္ေစခ်င္၍ စာသင္ခန္းကို ပို႔ခဲ့ၾကပါသည္။ စာသင္ခန္းဆိုတာ တကယ္သာ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေလးေလးနက္နက္ သင္ယူမည္ဆိုလွ်င္ ဘ၀၏ ပ်ဳိးခင္းမ်ားပါပဲ။ ေတာသူေတာင္သားတခ်ဳိ႕သာ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မိမိတုိ႔၏ ရင္ေသြးမ်ားကို ေသစာရွင္စာတတ္လွ်င္ ေတာ္ၿပီဟုဆိုကာ စာသင္ခန္းထဲမွ ဆြဲထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္လည္း ပါပါလိမ့္မည္။
ဒီကေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မူလတန္းအခမဲ့ ပညာေရးၿပီးေနာက္ အလယ္တန္းအခမဲ့ ပညာေရးစနစ္ ေပၚလာရာ အစိုးရကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရသလို လက္လုပ္လက္စား မိဘအတြက္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ ႐ုပ္သံလႊင့္ မီဒီယာေတြမွာ စာသင္ခန္းထဲသို႔ ကေလးေတြ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ ပိုေရာက္လာသည့္ သတင္းေတြ ၾကားရေတာ့လည္း လူငယ္ဆိုတာ အနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည့္ အဆုိအမိန္႔က ပိုၿပီးအားေကာင္းလာသလိုပင္။ အခမဲ့ပညာေရး ေပၚလာလို႔ မိဘေတြ ေပ်ာ္ၾကေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕မိဘေတြကေတာ့ အျပည့္အ၀ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါ။ အေပ်ာ္တစ္၀က္ေပါ့ဟု ဆိုလာၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ က်န္တဲ့ မေပ်ာ္တစ္၀က္က ပညာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုးစာ ၾကံဳရမည့္ ထီး၊ ဖိနပ္၊ ေက်ာင္း၀တ္စံု၊ လြယ္အိတ္၊ စာအုပ္ဖိုး၊ မုန္႔ဖိုး၊ ထမင္းခ်ဳိင့္၊ က်ဴရွင္ခ၊ ကားခ၊ အျခား သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြႏွင့္ ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သာေရး၊ နာေရး၊ လမ္းခင္းတာ၊ ေက်ာင္းေဆာင္အသစ္ တိုးခ်ဲ႕တာ ပရိေဘာဂေတြထည့္တာ၊ ၀ါဆိုသကၤန္း၊ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ၊ ကထိန္ခင္းတာ၊ မိတ္ဆံုစားပြဲ၊ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ၊ Fan Fair ပြဲ၊ ဆရာအေျပာင္းအေရႊ႕ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ စသည္ျဖင့္ ေထြလီကာ စားစရိတ္ေတြအတြက္ ေတြးမိကာ သက္ျပင္းပူေတြခ်ရင္း အေပ်ာ္တစ္၀က္က ေမ်ာပါသြားသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ဒါေပမဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအရ အခ်ဳိ႕မိဘေတြမွာ ပညာတတ္ေတြ မျဖစ္ခဲ့ရဘဲ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ၊ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္သူေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကို ႏွိမ့္ခ်ေျပာဆိုကာ စာမတတ္တာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ စာတတ္ေတာ့ေရာ၊ ဘြဲ႕ရေတာ့ေရာ အဲဒီလူေတြ ဘာျဖစ္လာၾကလို႔လဲဟု ေျပာတတ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔က ပညာကို မယံုၾကည္တာေတာ့ မဟုတ္။ ပညာေရးစနစ္ကို မယံုၾကည္ခဲ့တာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ စနစ္၏ သားေကာင္ျဖစ္ကာ ပါးစပ္ဘရိတ္ မအုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း သူတို႔ေတြ မိဘျဖစ္လာေသာအခါ သားေတြသမီးေတြကို ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ၾကသည္။ စာသင္ခန္းေတြဆီပို႔ကာ ကေလးေတြကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ အားေပးခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ဖူးပါသည္။
ဒီလို အေျခအေန၌ ၂၉ ေမ ၂၀၁၄ ေန႔ အစိုးရ သတင္းစာတစ္ေစာင္တြင္ “ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနအတြက္ ကမၻာ့ဘဏ္မွာ IDA Credit အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၈၀ ႏွင့္ Aus AID ၏ အကူအညီ Grant သန္း ၂၀ စုစုေပါင္း အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၁၀၀ ျဖင့္ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနက အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္ ဘ႑ာေငြသံုးစြဲမႈဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဗဟုိခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အေျခခံပညာ ေက်ာင္းအဆင့္အထိ ေဆာင္ရြက္ေပးသည့္ စီမံကိန္းရွိသည္” ဟု ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန ဒု၀န္ႀကီး ေဒါက္တာေဇာ္မင္းေအာင္က လႊတ္ေတာ္သို႔ ရွင္းလင္းတင္ျပသြားခဲ့သည္။ ပညာေရးအတြက္ ေငြေတြအမ်ားႀကီး သံုးေတာ့မည္ဟု ေတြးမိကာ ၀မ္းသာသြားၿပီး အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၁၀၀ ကို စိတ္ကူးထဲ၌ ျမန္မာေငြႏွင့္ ေျမႇာက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ထပ္ဖတ္ရသည္။ ၂၉ ေမ ၂၀၁၄ ေန႔ထုတ္ The Daily Eleven Newspaper ၌ “မိဘမ်ားအေနႏွင့္ သားသမီးပညာေရးအတြက္ ၿမိဳ႕ေက်ာ္၊ နယ္ေက်ာ္၊ ရပ္ကြက္ေက်ာ္၍ ေက်ာင္းအပ္ႏွံၾကရာတြင္ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီးအတြင္းရွိ နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းအမ်ားစုမွာ ရန္ကုန္ပညာေရးတကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္း (TTC)၊ အထက (၁) ဒဂံု၊ အထက (၂) ဒဂံု၊ အထက (၂) မဂၤလာဒံု (လွေသာင္းေက်ာင္း)၊ အထက (၂) ကမာရြတ္ (စိန္႔ၾသဂတ္စတင္း)၊ အထက (၂) စမ္းေခ်ာင္း၊ အထက(၂)လသာ၊ အထက(၅)ဗိုလ္တေထာင္၊ အထက (၁) ဗဟန္း၊ အထက (၂) ရန္ကင္း (ေက်ာက္ကုန္း)၊ အလက (၁) ဒဂံုတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အဆိုပါေက်ာင္းမ်ားသည္ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းမ်ား ျပည့္စံုျခင္း၊ အေျခခံေကာင္းမ်ားရွိျခင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ားဘ၀ တစ္ဆစ္ခ်ဳိး အေျပာင္းအလဲတြင္ အေရးပါသည့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲ၌ ေအာင္ခ်က္ရာခိုင္ႏႈန္း ေကာင္းမြန္ျခင္း၊ ဂုဏ္ထူးရရွိႏႈန္းျမင့္မားျခင္း စသည့္နာမည္ဂုဏ္သတင္းေကာင္းမ်ား ထြက္ေပၚျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား၏ စိတ္၀င္စားမႈကို ပိုမိုရရွိၾကၿပီး မိမိတို႔ သားသမီးမ်ား၏ ဘ၀ေနာင္ေရးအတြက္ အာမခံခ်က္ေကာင္းမ်ား ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ ေက်ာင္းမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ရရွိေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေလ့ရွိၾကၿပီး ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ျပဳမႈ အေပၚတြင္လည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေ၀ဖန္မႈမ်ား ထြက္ေပၚသည့္ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္တဲ့။
ဒီသတင္းေလး ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ၌ အျခားေက်ာင္းမ်ား၊ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ အျခားေက်ာင္းမ်ား၌ ဒီလိုအေျခအေနေကာင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား ေခါင္းထဲသို႔ အဲဒီေမးခြန္း ၀င္လာပါသည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ သတင္းထဲက ေက်ာင္းေတြက ပန္းကေလးေတြမွ ပြင့္ရေမႊးရေတာ့မွာလား။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ ေက်ာင္းေတြက ပန္းကေလးေတြကေရာ၊ မပြင့္ရ၊ မေမႊးရေတာ့ဘူးလား။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို ဒီလိုေတြးၾကည့္ရေအာင္။ အထက္ပါေဖာ္ျပပါ ေက်ာင္းေတြလိုပဲ အျခားေက်ာင္းေတြမွာ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း ျပည့္စံုမယ္၊ စာအသင္အျပေကာင္းေသာ ဆရာအေျခခံ၊ ပညာေရးကို မေႏွာင့္ယွက္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေတြ ရွိမယ္၊ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲ၌ ေအာင္ခ်က္ရာခိုင္ႏႈန္း ေကာင္းမြန္မယ္၊ ဂုဏ္ထူးရရွိႏႈန္း ျမင့္မားမယ္ဆုိလွ်င္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး မဟုတ္ေတာင္မွ ပထမအဆင့္ ရာခိုင္ႏႈန္း ၅၀ ေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို မိဘမ်ားက ကေလးမ်ား၏ ဘ၀ေနာင္ေရးအတြက္ အာမခံခ်က္ေကာင္းမ်ား ေပးစြမ္းႏိုင္မည့္ ေက်ာင္းမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္လာႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ထို႔ျပင္ ေက်ာင္းျပင္ပရွိ ေက်ာင္းသားလူငယ္ ကေလးမ်ား၏ မိသားစုဘ၀သည္လည္း စား၀တ္ေနေရးေျပလည္သည့္ အေျခခံေကာင္းမ်ားလည္း မလြဲမေသြ လိုအပ္လာပါသည္။ ဒါကိုေတာ့ အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူတို႔ ဟန္ခ်က္ညီ ႀကိဳးစားၾကရလိမ့္မည္။ တည္ေဆာက္ၾကရလိမ့္မည္။ အားနည္းခ်က္မ်ားအတြက္ အျပစ္ဖို႔သည့္အလုပ္ကို မလုပ္ေစခ်င္ၾကပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ိုး႐ိုးသတင္းေလး တစ္ပုဒ္က ပညာရွင္တို႔၏ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလ့လာၿပီး ေရးသားတတ္သည့္ က်မ္းတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖြဲ႕ကဲ့သို႔ မခမ္းနားသည့္တိုင္ ေက်ာင္းမ်ား၏ အေျခခံအက်ဆံုးေသာ တည္ေဆာက္မႈကို လမ္းညႊန္ေပးေနသည္ဟု လွ်ပ္ျပက္သလို ျမင္လိုက္ရပါသည္။
ပန္းကေလးမ်ားအားလံုး ပြင့္ေစ၊ ေမႊးေစ၊ လန္းဆန္းေစခ်င္မိပါေၾကာင္း။
Aye Chan Mon Credit To :Eleven Media Group
https://www.facebook.com/
http://
Post a Comment