သူထာ၀ရ ျပန္မႏိုးလာတတ္ေတာ့ပါဘူး… က်ေနာ္ စာကိုထပ္ခါထပ္ခါဖတ္ေနမိတယ္… မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မပ်က္ပါဘဲ…

က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးေလးက ခ်စ္စရာေလးပါ… က်ေနာ္ဘယ္ေရာက္ေနေန သူအဲဒီေနရာအထိေရာက္ေအာင္ကိုေမးတတ္တယ္…
က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ရႈပ္လာတယ္… သူကေတာ့ ဒါေလးကို မပင္ပန္းတဲ့အျပင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္တယ္…
ဒါေပမဲ့ သူ အဲဒီ မိုးအႀကီးအက်ယ္ရြာတဲ့ညတစ္ညမွာ ထာ၀ရေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္…

မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က က်ေနာ့္ အမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ့္ကို လက္ကိုင္ဖုန္းအသစ္တစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးတယ္…
အဲဒီညက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ယာထဲမွာ ဖုန္းကို ကလိေနတယ္… ဖုန္းျမည္သံ ကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းၿပီး စမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္…
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ ရဲ႕အခ်စ္ဟာ ဖုန္းျမည္တဲ့အသံလိုဘဲ နား၀င္ခ်ိဳေနတယ္… နားေထာင္လို႔ေကာင္းေနတယ္… ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔စိတ္ကူးေတြ ဖုန္းလြမ္းေနတယ္…

ေနာက္ပိုင္းမွာေတ့ာ သူခဏခဏဖုန္းဆက္လာတယ္…
“ေယာက်ာ္းေရ… ရံုးဆင္းရင္ အိမ္ေစာေစာျပန္ခဲ့ေနာ္…”
“ေယာက်္ားေရ ရွင့္ကို သတိရတယ္… ရွင့္ကိုခ်စ္တယ္…”
“ေယာက်ာ္းေရ ညက်ရင္ အျပင္မွာ အတူတူသြာစားရေအာင္ေလ…”
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ အရမ္းကို ေႏြးေထြးေစတယ္ဗ်…
တစ္ေခါက္က က်ေနာ္ဖုန္းအားသြင္းဖို႔ေမ့သြားတယ္… ေနာက္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ စားပြဲေသာက္ပြဲေတြရွိေတာ့ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္…

အိမ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေတြ႕ရတာကေတာ့ မ်က္လံုးေတြနီရဲေဖာင္းအစ္ေအာင္ ငိုထားတဲ့ က်ေနာ့္ မိန္းမရဲ႕ မ်က္လံုးေတြပါ…
က်ေနာ္ ရံုးဆင္းၿပီးကတည္းက သူက နာရီ၀က္တစ္ခါ ဖုန္းေခၚေနပါတယ္…
က်ေနာ္ အျပင္မွာ တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနၿပီလား လို႕စိတ္ပူေနရွာတာပါ…
က်ေနာ္ အိမ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ သူလက္ထဲက ဖုန္းခြက္ကိုခ်လိုက္တာပါ…

က်ေနာ္ သူဒီလို ကိစၥအေသးေလးကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီးလုပ္ေနတာကို ဘ၀င္မက်ဘူး…
“ကေလးေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာ… အျပင္မွာ ဘာျဖစ္ႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ?”

အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ေတြဟာ အရမ္းကုန္ျမန္တယ္…
က်ေနာ္လဲ ရာထူးေတြတိုးလို႔ ပိုက္ဆံလဲ နည္းနည္းပါးပါးစုမိေနၿပီ…
ဖုန္းကို လဲလိုက္တာလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ… ေနာက္ဆံုးေပၚေတြဘဲ…

က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္မိန္းမနဲ႔ အျမဲတမ္း စာအျပန္အလွန္ပို႔ေလ့ရွိတယ္…
လက္ကိုင္ဖုန္းဟာ တကယ့္ကို အသံုး၀င္တဲ့ လူသားေတြကို အက်ိဳးျပဴတဲ့ တီထြင္မႈတစ္ရပ္လို႔ထင္ခဲ့ပါတယ္…

တစ္ညမွာ က်ေနာ္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ၀ိုင္းေကာင္းေနတုန္း သူ႔ဆီကေန ဖုန္း၀င္လာတယ္…
“ရွင္ဘယ္မွာလဲ… အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား?”
“ကို သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ၀ိုင္းေကာင္းေနတယ္…”
“ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ?”
“ခဏေနေလာက္ေပါ့…”
ေသာက္စား ေနၾကတုန္း ဖုန္းသံက ခဏခဏ ျမည္ေနတယ္…
အျပင္မွာ မိုးကလဲ အႀကီးအက်ယ္ ရြာခ်ေနတယ္… ဖုန္းသံက ျမည္ျပန္ၿပီ…

“ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တာဘဲ… သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ပါဆို… မိုးဒီေလာက္ရြာေနတာ ဘယ္လိုျပန္ရမွာလဲ?”
“အခုဘယ္နားမွာလဲ… လာႀကိဳမယ္ေလ…”
“မလိုဘူး…”

သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ့္ကို ပ်က္ရယ္ျပဳလာၾကၿပီ… စိတ္တိုတိုနဲ႔ ဖုန္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္…

မိုးလင္းၿပီ… ေလးလံတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို သယ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္…
မထင္မွတ္ထားတာက အိမ္တံခါးက ေသာ့ခတ္ထားတယ္… တံခါးဘယ္ေလာက္ေခါက္ေခါက္ အထဲက ဘာတုန္႔ျပန္မႈမွ မလာဘူး…

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖုန္းသံျမည္လာတယ္…

ေယာက္ခမဆီကပါ…

“သူ မေန႔ညက စက္ဘီးစီးၿပီး ထီးယူၿပီးေတာ့ မိုးရြာေနတာကိုမေရွာင္ဘဲ မင္း သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကိုသြားခဲ့တယ္… သူ႔ဆီကို တိုက္ရိုက္ဦးတည္လာတဲ့ ကားကိုေရွာင္လိုက္တာ… ေဆာက္လုပ္ေရးက ေဖာက္ထားတဲ့ေျမာင္းထဲက်သြားတယ္… သူ ျပန္မႏိုးလာေတာ့ဘူး…”

က်ေနာ္ရုတ္တရက္ ထူပူသြားတယ္… ေျမႀကီးေပၚကို ထိုင္ခ်မိလိုက္တယ္…
ဖုန္းကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မဖတ္ရေသးတဲ့စာတစ္ေစာင္၀င္ေနတယ္…

“ရွင္ေမ့ေနၿပီေနာ္… ဒီေန႕ဟာ ငါတို႔ရဲ႕မဂၤလာေဆာင္ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေလ…
ရွင့္ကိုလာေခၚမယ္… ေလွ်ာက္မသြားနဲ႔ေတာ့ေနာ္… ထီးယူလာခဲ့မယ္…”

သူထြက္သြားပါၿပီ… က်ေနာ့္ကိုလာရွာတဲ့လမ္းမွာပါ…
သူထာ၀ရ ျပန္မႏိုးလာတတ္ေတာ့ပါဘူး…
က်ေနာ္ စာကိုထပ္ခါထပ္ခါဖတ္ေနမိတယ္… မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မပ်က္ပါဘဲ…
အဲဒီညမွာ က်ေနာ္ ေလာကတစ္ခုလံုးကို အရႈံေပးခဲ့လိုက္ရပါတယ္…

Zane
မွ်ေ၀ေပးတာလဲေမတၱာတစ္ခုပါ

Aye Chan Mon Credit To: HZ Zane