ငယ္ေသာ္ေပ်ာက္၏

ACM Re-Post 3-6-2014
Author: ဘစီ

ဒုတိယသမၼတဦးဉာဏ္ထြန္းက ျပည္သူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔က်ပ္ႏွစ္ေထာင္ဆိုရင္ စားလို႔ သံုးလို႔ေလာက္ပါတယ္လို႔ေျပာလိုက္တာ ေဝဖန္သံေတြေသာ ေသာညံသြားတာပဲ။ ဒါတင္ဘယ္ ကဦးမလဲဗ်ာ။ ျပည္ေထာင္စုဝန္ ႀကီးတစ္ပါးက သူ႔လက္မနဲ႔လက္ ညႇဳိးကို ခပ္ဟဟေလးျပၿပီး အေမ ရိကန္နဲ႔က်ဳပ္တို႔ရဲ႕တုိင္းဌာနီျမန္ မာေရႊျပည္ဟာ လူေနမႈအဆင့္ မွာ အႏွာေလာက္ပဲကြာေတာ့တာ ကို အစည္းအေဝးတစ္ခုမွာဖြင့္ ကာေျပာတာလည္း ၾကားရပါ ေသးရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔အစိုးရလူႀကီး မင္းမ်ားဟာ အေျပာင္အျပက္ ေျပာရာမွာ သို႔ကလိုေတာ္ၾကရွာ ေပတာခင္ဗ်။

က်ဳပ္တု႔ိ ျပည္သူမ်ားက လည္း ဘယ္ၿငိမ္ခံေနမွာလဲ။ အႏွီ စကားမ်ားၾကားရတ့ဲအခါ တစ္ ေယာက္တစ္မ်ဳိးမ႐ိုးရေအာင္ တံု႔ ျပန္လိုက္ၾကသမွ ပြက္ပြက္ကိုဆူ ေရာပါလားဗ်ဳိ႕။ ေၾသာ္ . . . ဒီမုိက ေရစီအစိုးရဆိုတာ တက္လာက တည္းက ဝန္ႀကီးေတြရဲ႕အေသာ မွာ က်ဳပ္တို႔ျပည္သူေတြအူႏွိပ္ေန ရတာၾကာၿပီေကာဗ်ာ။ ႏို႔ေပတဲ့ ဝန္ႀကီးမ်ားလိုေတာ့လည္း က်ဳပ္ တို႔ဟာ ခပ္ေပါေပါမေနႏိုင္ဘူး ဗ်ာ။ သူတို႔စကားၾကားရတာ ရယ္ ရယ္ေမာေမာျဖစ္တာမွန္ပါရဲ႕။ သို႔ေသာ္ျငား ရယ္စရာရဲ႕ေနာက္ မွာေမာစရာေတြက လိုက္လာ သကိုးဗ်။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕လက္ေတြ႕ ေန႔စဥ္ဘဝျပႆနာေတြက ဝန္ ႀကီးေတြေျပာသလိုမွ ရယ္စရာ မေကာင္းတာ။

ေမာရတာေတြထဲမွာ ပိုၿပီးေမာရတာကေတာ့ ဒုတိယသမၼတ ကိုယ္တုိင္က ျပည္သူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔က်ပ္ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ စားလို႔ ေသာက္လို႔ျဖစ္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနတာပဲ ခင္ဗ်။ဘယ္ကရတဲ့သတင္း အခ်က္အလက္အေျခခံနဲ႔မ်ား အႏွီစကားေျပာသလဲဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ေန႔စဥ္စားသံုးကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တအိအိနဲ႔ တက္ေနပါတယ္။ ဒီႏွစ္ဘ႑ာႏွစ္ အစမွာ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြကို လစာတိုးမယ္ဆုိတဲ့သတင္းထြက္ လာကတည္းက ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ႀကိဳတက္ေနတာ အႏွီဒုသမၼတ မသိရွာဘူးထင္ပါရဲ႕။

ေနာက္ၿပီး အခုအစိုးရတက္ လာခါစ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေလွ်ာ့ခ် ေရးအတြက္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး အင္ တိုက္အားတိုက္စည္းေဝးလိုက္ တာ အဲဒီကရလဒ္ေတြလည္း ဘယ္အေျခ ေရာက္ေနသလဲ ေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ တစ္လ တစ္ခါ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာမိန္႔ခြန္း ေျပာလာတဲ့ သမၼတလည္း ဆင္း ရဲသားေလွ်ာ့ခ်ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေလသံေတာင္မဟေတာ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီမဟုတ္လားဗ်ာ။ အစိုးရျဖစ္စ ျပည္သူကိုပ်ားရည္နဲ႔ ဝမ္းခ်တာ နည္းနည္းအရွိန္လြန္ သြားပံုပါပဲ။ အခုဆို စကားပဲ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့တယ္။

ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြေလွ်ာ့ရ မယ့္အစား နဂိုစားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ ရွိေနတဲ့သူေတာင္မွ တစ္ေန႔တ ျခားပိုက်ပ္တည္းလာတာေတာ့ အမွန္ပဲခင္ဗ်။ သို႔ေပတဲ့လဲရာ သူခုိးေထာင္းဆိုသလုိပဲေန႔စဥ္ အလုပ္ခြင္မွာ ဝင္ေငြလစာက တိုးၿပီးရမလာၾကေပတဲ့ အသြင္ေျပာင္း အစိုးရရဲ႕အခြန္အခေတြ က ႏိုင္ငံတကာအဆင့္တဲ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔မွာေပးလိုက္ရတာ မီးမွန္မွန္မလာေပတဲ့ မီတာခဆိုလည္း အင့္ခနဲပဲ။ မီးမလာလို႔ ေရမရ ေသာ္ျငား လကုန္ရင္ေတာ့ေရခြန္ဆိုတာကလည္း မေလွ်ာ့ဘူးဗ်ဳိ႕။ ဒါနဲ႔မွအားမရလို႔ ဝင္ေငြခြန္ဆိုတာလည္းေကာက္ခ်င္ေသးသတဲ့။

စားဝတ္ေနဆိုတဲ့အေရးသံုး ပါးစလံုးမွာ က်ဳပ္တို႔ျပည္သူေတြ ဟာ ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ိုက္လံုးခ်ာ လိုက္ေနပါတယ္။ အႏွီသံုးပါးမွာ မွ အလယ္တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ အဝတ္ဆို တဲ့ကိစၥခဏထားဦးဗ်ာ။ အရွက္ လံုေအာင္ဖံုးဟယ္ဖိဟယ္၊ ခ်ဳပ္ ဟယ္ေထးဟယ္ ဖာရာဗရပြနဲ႔ လွေအာင္ေနလို႔ရပါေသးတယ္။ အဲ . . . စားဖို႔အေရးကေတာ့ တကယ္ခက္တယ္။ လူဆိုတာ နိစၥဓူဝမစားဘဲမေသာက္ဘဲ ေအာင့္ထားလို႔မရဘူးမဟုတ္လားဗ်ာ။ ဆိုေတာ့ကာစား ေသာက္ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း တစ္ေန႔တျခားခုန္တက္ ေနတာ။ ဝင္ေငြနဲ႔ထြက္ေငြဟာ မကာမိၾကဘူးဗ်ာ။

အဲဒီထဲမွာ အဆိုးဆံုးက ေတာ့ ေနေရးထုိင္ေရးကိစၥပဲခင္ ဗ်။ အခုရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ အိမ္ ငွားစရိတ္က တအားျမင့္တာ။ ေနာက္ၿပီး တစ္လတစ္ခါေပးရ တာလည္းမဟုတ္။ အနည္းဆံုး ေျခာက္လစာခ်ဳပ္ရတာကိုး။ အႏွီ ေျခာက္လတစ္ခါျပည့္ၿပီဆိုတဲ့ အခါ အိမ္ငွားေစ်းက ေနာက္တစ္ ရစ္တက္ၿပီး ေတာင္းျပန္ေရာဗ်ာ။ အဲဒါေတြမတတ္ႏိုင္လို႔ လမ္းေဘး မွာသြားအိပ္လို႔ကလည္းျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ေတာ္ၾကာ က်ဴး ေက်ာ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ရာမ်ားကဖမ္း ၾကဦးမယ္။

က်ဳပ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ခက္တာကလည္း အဲဒါပဲဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕မ်ား ႀကံရာမရတဲ့အဆံုး စည္ပင္နယ္နိမိတ္လမ္းေဘးမွာ တဲေလးထုိးေနမိပါတယ္။ မၾကာဘူး လာဖယ္တာပဲ။ စည္ပင္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္ဗ်ဳိ႕။ အႏွီစည္ပင္က အဲသလိုတဲေလးတစ္လံုးတေလ တည္ၿပီးေနတာကိုသာ အာဏာ သံုးဖယ္ရွားတာရယ္။ တခ်ဳိ႕ပိုင္ တဲ့သူမ်ားက်ေတာ့လည္း စည္ပင္ နယ္နိမိတ္မွာပဲ ဆုိင္ႀကီးကနား ႀကီးခင္းၿပီး ေရာင္းဝယ္စားေနတာ က် ခြင့္ျပဳထားတာခင္ဗ်။ တိုင္း ျပည္ဘ႑ာမွာ စာရင္းမဝင္တဲ့ အခြန္အခလည္းၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရသကုိး။

အခုနလမ္းေဘးမွာ တဲထိုး ေနတဲ့သူေတြက် ‘က်ဴးေက်ာ္’ပါ တဲ့ခင္ဗ်။ ဗန္းေလးခင္းၿပီး ဟင္း ရြက္ကန္စြန္းေလးေတြ မနက္တစ္ ခါ၊ ညေနတစ္လွည့္ လမ္းေပၚ ထြက္ေရာင္းတဲ့သူမ်ားက်ေတာ့ လူႀကီးေတြအျမင္မွာ မတင့္တာမို႔ ဖယ္ပစ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား နံပါတ္ တစ္သမၼတရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက ဆင္းရဲ သားပေပ်ာက္ေရးစီမံခ်က္ဆုိတာ ေျပာထြက္ေသးတယ္။ နံပါတ္ႏွစ္ သမၼတတစ္ဦးက်ေတာ့လည္း တစ္ေန႔ေငြႏွစ္ေထာင္ဟာ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ဖူလံုပါသတဲ့။ အစိုးရ ဟာ လူထုဘဝနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ကင္းကြာတယ္ဆိုတာ အဲဒါသာ ၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။

ႏို႔ေပတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕အသြင္ ေျပာင္းအစိုးရဟာ စကားကို ဗ ေလာင္းဗလဲေျပာတယ္လို႔လည္း အျပစ္တင္မေစာနဲ႔ဦးခင္ဗ်။ သူတို႔ တက္လာတဲ့သံုးႏွစ္သက္တမ္း အတြင္းမွာ ေျပာင္းတာ၊ လဲတာ ေတြဟာရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ က်ဳပ္တို႔ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ သိပ္ကိုေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ျမန္မာအစိုးရရဲ႕အသြင္ေျပာင္း ေခါင္းေလာင္းသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံတကာက သိပ္ စိတ္ဝင္စားစြာနဲ႔ က်ဳပ္တု႔ိေရႊျပည္ ႀကီးကိုလာၾကတယ္။ အစိုးရက လည္း ႏိုင္ငံတကာရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူ မ်ားကို ေခၚတယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။

အဲဒီေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး မွာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းကို အိမ္ၿခံေျမ ေစ်းေတြဟာ ေခါင္ခိုက္ကုန္ပါ ေရာဗ်။ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရး သမားမ်ားကလည္း အစိုးရကို မယံုရေသးလို႔ ေငြလံုးေငြရင္းပံု မေအာေသးဘူးသာ ပါးစပ္က ေျပာတာ။ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ သူ႔ ထက္ငါသာေအာင္ ေျခကုန္ယူ ထားၿပီးၿပီဗ်ာ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ေကာင္မွာဆိုရင္ ဟိုယခင္ ၂၀၁၀ မတိုင္မီတုန္းက အခန္းငွားေစ်း က ဘာရွိတာမွတ္လို႔။ အခုမ်ား သြားမေမးနဲ႔ အားလံုးကႏိုင္ငံတ ကာေစ်းကိုေခၚေနတာကလား။

ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမတစ္ ေလွ်ာက္မွာဆိုၾကည့္ပါဗ်ာ။ ဟို တယ္ေတြ၊ ကုမၸဏီ႐ံုးခန္းဆိုတာ ေတြဟာ အစီအရီေပၚလာလိုက္ တာ။ ဟိုတုန္းကအေသးစားလုပ္ ငန္းေလးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ စာအုပ္ ဆိုင္တို႔၊ မိတၱဴဆိုင္တို႔၊ စား ေသာက္ဆုိင္ေလးေတြဆိုတာ အခန္းငွားခမတတ္ႏိုင္ၾကလို႔ ေရႊ႕သူေရႊ႕၊ ဆိုင္ျဖဳတ္သူျဖဳတ္နဲ႔ျဖစ္ကုန္ၾကတာ။ တခ်ဳိ႕အခန္းငွားခဟာ ေဒၚလာနဲ႔ေတာင္ေပးေခ်ရ မေယာင္ျဖစ္ကုန္ပါသဗ်။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမေပၚမွာလည္း ၾကည့္လိုက္ပါဦးကိုယ့္လူတို႔။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ကျမင္ကြင္းနဲ႔မ်ား တူေတာ့လို႔လား။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားဥဒဟိုနဲ႔ စည္းကားတဲ့ လမ္းမႀကီးျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ။ ဟိုတုန္းကရွိခဲ့ဖူးတဲ့လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ထမင္းဆိုင္ေလးေတြ ေနရာမွာ ႏိုင္ငံျခားသားမွစားႏိုင္မယ့္ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့စားေသာက္ဆုိင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြအၿပိဳင္ေပၚလာေနၿပီမဟုတ္လားဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔မွာ ေငြက်ပ္ႏွစ္ေထာင္ရွိတယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ဆိုင္ထဲဝင္ထုိင္မယ္စိတ္မကူးနဲ႔ဗ်ဳိ႕။ ဒုတိယသမၼတေျပာတဲ့ ေငြႏွစ္ေထာင္နဲ႔ အႏွီဆိုင္ေတြနားသီလို႔ ေတာင္မရဘူး။

ဆုိခ်င္တာကေတာ့ဗ်ာ။ တိုင္းျပည္ဟာ အစိုးရလူႀကီးမင္း မ်ား တဖြဖြေျပာျပေနသလို အသြင္ေျပာင္းေနတာေတာ့အမွန္ပဲခင္ဗ်။ ဒီသံုးႏွစ္မွာစားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ အေနအထားရွိတဲ့သူေတြက က်ပ္ တည္းလာၿပီး နဂိုကမွ ဆင္းရဲႏြမ္း ပါးၾကတဲ့သူေတြက်ေတာ့ ကုန္း ေကာက္စရာမရွိေအာင္ ျဖစ္သြား ၾကတယ္။ လယ္သမားေတြက လယ္မရွိၾကေတာ့ဘူးဗ်ာ။ လမ္း ေဘးေစ်းသည္က တ႐ုတ္ျပည္ သြားအလုပ္လုပ္ေနရၿပီး ရပ္ကြက္ ထဲက ကုန္စံုဆုိင္ေလးေတြက ဆိုင္ခန္းခမတတ္ႏိုင္ၾကလို႔ ျဖဳတ္ သြားၾကၿပီ။ အဲဒါေတြဟာ က်ဳပ္ တို႔ရဲ႕ အဘဆရာႀကီးမ်ားေျပာ ၾကားေနတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေတြပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘစီတို႔ျပည္ သူျပည္သား လက္လုပ္လက္စား ဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ခံရတဲ့ ဘက္ကခ်ည္းပါပဲ။ အာဏာရွင္ ေခတ္မွာ ဆိုးလွၿပီမွတ္တာ။ အခု ဒီမိုကေရစီေခတ္အခါလို႔ဆိုလာ ေတာ့လည္း ဘာထူးသတံုး။ ေငြ မရွိလို႔ခံရတယ္။ ပညာမတတ္လု႔ိ ခံရတယ္။ အာဏာရွိေနေတြရဲ႕ ေမတၱာရိမဟုတ္လို႔ခံရတယ္။ အသိုင္းအဝိုင္းမရွိလို႔ခံရတယ္။ စသျဖင့္ ခံရခ်က္ကမ်ဳိးစံုပါပဲ။

ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္ေရးစီ မံခ်က္ဆိုသဟာ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ ေပ်ာက္ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ဟို တစ္ေလာကေတာ့ အစုိးရက ‘အေသးစားစီးပြားေရးလုပ္ငန္း’ ေလးေတြကို အခြန္အခကင္းလြတ္ ခြင့္ေပးမယ္ဆိုတာမ်ဳိး တြင္တြင္ ႀကီးေၾကာ္ျငာတာေတြ႕လိုက္ရပါ ေသးရဲ႕။ ေၾကာ္ျငာၾကည့္ၿပီး ဘာ မွန္းမသိလို႔ က်ဳပ္တို႔လူထုနဲ႔ မနီး စပ္ဘူးလို႔ပဲ မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပ တဲ့ တတ္သိသူမ်ားေျပာတာေတာ့ အေသးစားစီးပြားေရးလုပ္ငန္း ေတြကို အစိုးရကပံ့ပိုးမႈေပးမယ့္ သေဘာဆုိလို႔ က်ဳပ္တို႔လည္း ျပည္သူမ်ားကိုယ္စား အားတက္ မိခဲ့သဗ်။

အေသးစားစီးပြားေရးလုပ္ ငန္းမ်ားဖြံ႔ၿဖိဳးလာရင္ ျပည္သူေတြ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ဝင္ေငြတုိးႏိုင္တာ ကိုး။ဘစီတို႔ကစီးပြားေရးသေဘာ တရားမ်ားနားလည္လွလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ စာထဲေပ ထဲမွာ ဟိုတုန္းကလြတ္လပ္ေရး ရၿပီးစ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ အာဖရိက လုိတိုင္းျပည္ေတြမွာ အေသးစား လုပ္ငန္းေလးေတြထူေထာင္ၿပီး ေခတ္ေျပာင္းရမယ့္သေဘာကို ပညာရွင္ေတြေျပာတာ ဖတ္ခဲ့ရဖူး တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားတဲ့ အယူအဆတစ္ခုက ‘ငယ္ေသာ္ လွ၏’(Small is Beautiful)’တဲ့ ခင္ဗ်။

အခုက်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ လည္း စီးပြားေရးအရ ဘာတစ္ခု မွေရခံေျမခံရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုးက တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအ တြက္ ႀကံဳသလုိလုပ္ေနတဲ့အေသး စားစီးပြားေရးဆိုတာေလးေတြပဲ ရွိတယ္။ ဒါေတာင္မွ စနစ္က်လွ တာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္မယ္။ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္မယ္ဆိုတာ ေလာက္ပဲ။ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားတိုင္းတစ္ပါးက ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈဆိုတာေတြက ေငြပင္ေငြ ရင္းအားေကာင္းလွေတာ့ က်ဳပ္ တို႔ဆီက အေသးစားေလးေတြ ဟာ အကာအကြယ္မရွိရွာေတာ့ ပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔မွာကလည္း ႏွစ္လရွည္ၾကာ မြဲခဲ့ရေတာ့ ကိုယ့္ ေျမကေလး၊ ကိုယ့္ဆိုင္ေနရာ ေလး ေစ်းေကာင္းေပးရင္ ငွားခ်င္ ေရာင္းခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ အႏွီလုိ အေနအထားမွာ ဆိုင္ရာပိုင္ရာ မ်ားရဲ႕ မ႐ုိးႏိုင္တဲ့တလြဲစီမံခန္႔ခြဲမႈ ေတြနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးသား မ်ားရဲ႕ အေသးစားစီးပြားေရးေတြ ဟာ လံုးပါးပါးရမယ့္ကိန္းပါခင္ ဗ်။ သိတယ္ဟုတ္။ ဒီအတိုင္းသာ သြားလို႔ကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေရႊျပည္ ႀကီးမွာ ‘ငယ္ေသာ္လွ၏’ေတာ့ျဖစ္ မွာမဟုတ္ဘူး။ ‘ငယ္ေသာ္ေပ်ာက္ ၏(Small is Lost)’သာျဖစ္မွာပါ ရယ္။ အခုေတာင္မွ လုပ္ငန္းငယ္ ေလးေတြဟာ အရင္းအႏွီးနဲ႔အခြန္ ႀကီးလာတာမို႔ ျပဳတ္ကုန္ျဖဳတ္ ကုန္ၾကၿပီမဟုတ္လားဗ်ာတို႔။

(ေဖာ္ျပပါ သေရာ္စာသည္ စာေရးသူဘစီ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္သည္)

Aye Chan Mon Credit To : 7 Days Daily
https://www.facebook.com/excellencemedia
http://www.ayechanmon-news1.com/

1