ပီမွ အာ ၾကေစခ်င္သည္ Aye Chan Mon Aye Chan Mon

တကယ္ေတာ့သည္ ဇာတ္လမ္း၏ အစမွာ ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၅ ရက္ေန႔ ျဖစ္သည္။ အေမရိကားသုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေခတၱေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုၿမိဳ႕ အနီးရွိ စတန္းဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္သို႔ လည္ခြင့္ႀကံဳခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနစဥ္က လယ္ရီဒိုင္းမြန္း ေရးသားသည့္ ဒီမိုကေရစီ စိတ္ထားဆိုေသာ စာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးသည္။ ႏွစ္ၿခိဳက္ဖူး၏။ သည္အေၾကာင္းကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဝါရွင္တန္မွာ ရွိေနစဥ္ NED မွာ ျပဳလုပ္သည့္ ေဟာေျပာပြဲ၌ ထည့္ေျပာမိလိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာ လယ္ရီဒိုင္းမြန္းက NED မွ သံုးလတစ္ႀကိမ္ ထုတ္ေဝေနသည့္ ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္၏ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သည္မွာတင္ ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္းႏွင့္ ဆံုေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့၏။ NED မွာ အမႈထမ္းခဲ့ေသာ ကိုမင္းဇင္က ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္း၏ ေက်ာင္းသား။ ကိုမင္းဇင္မွတစ္ဆင့္ လယ္ရီဒိုင္းမြန္းက သူ႔ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ေခၚလိုက္ေလသည္။

ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္းႏွင့္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာခဲ့သလို သူ႔ဆီကတစ္ဆင့္ တျခားေသာ ျမန္မာ့အေရးကို စိတ္ဝင္စားသည့္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံဆရာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့သည္။ ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္းက ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေလ့လာထားသည္။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေဆြးေႏြးသည္။ ႏိႈက္ႏႈိက္ခြၽတ္ခြၽတ္ ေမးတတ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စကားဝိုင္းက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူခဲ့၏။ အျပန္မွာ ျမန္မာျပည္ လာလည္ဖို႔၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္း အေနႏွင့္ ေဟာေျပာပို႔ခ်ေပးဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဖိတ္ၾကားမိခဲ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ဒါသည္ပင္ စိတ္ကူးယဥ္ နည္းနည္းဆန္ေနသည္။ သူတို႔လို မအားလပ္ေသာ၊ အခ်ိန္ႏွင့္ ေငြေၾကးကို ထပ္တူခ်ထားေသာ နာမည္ေက်ာ္ ပေရာ္ဖက္ဆာ တစ္ေယာက္အဖို႔ ျမန္မာျပည္ကို အလည္အပတ္ လာဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဒါသည္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ေနာက္ေလးလ အၾကာမွာ ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္း ျမန္မာျပည္သို႔ တစ္ပတ္ၾကာ လာေရာက္လည္ပတ္မည္ဟု သိရသည္။ သူ႔ဆီက အီးေမးလ္ ရခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဥေရာပသုိ႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ျပန္လို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ခရီးစဥ္အရ ဂ်ာမနီသို႔ လွည့္ရဦးမည္။ သို႔ေသာ္ သူမျပန္ခင္ တစ္ရက္အလိုမွာ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့ပါမည္ဟု သူ႔ကို ကတိေပးခဲ့သလို ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ HOME (House of Media & Entertainment) မွာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခု ေဟာေျပာေပးဖို႔ ပန္ၾကားလိုက္ရသည္။

ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္းက အေျပာႏွင့္လက္ေတြ႔ ထပ္တူက်သူပင္။ ကြၽန္ေတာ္ မရွိေသာ္လည္း ကိုေဇာ္သက္ေထြး၏ စီမံမႈျဖင့္ ႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ HOME ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် အသြင္ကူးေျပာင္း ျဖစ္စဥ္ကို ေဟာေျပာပို႔ခ်ခဲ့သည္။ လူငယ္ေက်ာင္းသား ႏိုင္ငံေရးသမားေလးေတြက စလို႔ စာေရးဆရာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထိ လာေရာက္ နာယူၾကသည္။ သူ၏ ေဟာေျပာခ်က္အခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏုတ္ၿပီး လြတ္ေျမာက္နည္းပညာ ဟူသည့္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္း မျပန္ခင္ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ခဲ့၏။ သူႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံေရးပါတီ အခ်ိဳ႕မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လိုက္ေတြ႔ခဲ့ရသလို ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲအတြက္ ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါဝင္ လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားႏွင့္ပါ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရသည္။ သည္မွာတင္ ကြၽန္ေတာ္ စတင္ ေျပာဆိုရေတာ့မည့္ ပီအာရ္ ဆိုတာႀကီး ေပါက္ဖြား ရွင္သန္လာပါေတာ့သည္။

ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္းက ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေရာက္လာခဲ့သူ ျဖစ္သျဖင့္ အႏိုင္အ႐ံႈး အေျဖကို ရိပ္စားမိသူလည္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၂၀၁၅ မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပခဲ့လွ်င္ ႀကံ့ခိုင္ေရးပါတီ တစ္ပါတီတည္း (သို႔မဟုတ္) NLD တစ္ပါတီတည္းက အမ်ားဆံုး အႏိုင္ရခဲ့ေသာ္ ဆိုသည့္ အေျခအေနအေပၚ မူတည္ထားၿပီး ေဆြးေႏြးသြားခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေနသူမ်ားထဲမွာ ႀကံ့ခိုင္ေရးေရာ NLD ပါ မပါသည့္အတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ သူက စဥ္းစားစရာေတြကို တင္ျပျခင္း အႀကံေပးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး (ဒါကိုလုပ္မွ ျဖစ္မယ္) ဟု တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ေတာ္ထုတ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေခ်။

ယခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက က်င့္သံုးေနသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္က First Past the Post (ခ) မဲအသာရသူက ႏိုင္သည့္စနစ္ ျဖစ္သည္။ ဖဲသမားစကားႏွင့္ ဆိုရေသာ္ အတိုက္မရွိ၊ ႏိုင္သူ စားစတမ္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဒါကို တခ်ိဳ႕က သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္။ တစ္မဲႏိုင္လည္း အကုန္ႏိုင္ တစ္ေထာင္မဲ ႏိုင္လည္း အကုန္ႏိုင္ဆိုတာ မမွ်တဖူးလို႔ ထင္လာၾက၏။ ေဝစားမွ်စား လုပ္ခ်င္သည္။ သည္ေတာ့ PR (ခ) Proportional Representation ဟူသည့္ ေဝပံုက်စနစ္ကို ေလ့လာစမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္းက အႀကံျပဳသည္။

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ဒီမိုကေရစီ ဂ်ာနယ္ထဲမွာလည္း သူက PR စနစ္ကို စဥ္းစားသင့္ေၾကာင္း ထည့္ေရးခဲ့ပါေသးသည္။ အမွန္ကေတာ့ PR စနစ္ကို ျမန္မာျပည္မွာ သံုးသင့္သည္ဟု သူက အႀကံျပဳခဲ့တာ မဟုတ္။ အစိုးရႏွင့္ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးပါတီ (သို႔) အဖြဲ႔အစည္းတို႔ အၾကားမွာ ႏိုင္ငံေရး ပဋိညာဥ္တစ္ရပ္ ပီပီျပင္ျပင္ ရွိသင့္သည္ဟု အႀကံျပဳျခင္းသာ။ ထိုပဋိညာဥ္ ရေအာင္လည္း အတိုက္အခံတို႔ဘက္မွ အားထုတ္သင့္သည့္ အခ်က္မ်ားကို တင္ျပေဆြးေႏြးျခင္းသာ။ ထုိေဆာင္းပါးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္႐ႈခဲ့ေသာ ဆရာလယ္ရီဒိုင္းမြန္းက ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္မီ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရးသည္ အလြန္တရာ အေရးႀကီးေၾကာင္း အႀကံျပဳလိုရင္းသာ ျဖစ္၏။

အကယ္၍သာ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ မျပင္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္း ဆိုက္ႏိုင္သည္။ သည္လို အက်ပ္အတည္း ဆိုက္ခဲ့ေသာ္ ေရွာင္ရွားႏိုင္ေစဖို႔ PR စနစ္ကို စဥ္းစားထားသင့္ေၾကာင္း အဆိုျပဳသက္သက္သာ။ (ကြၽန္ေတာ္ မမွားဘူးဟု ဆိုလွ်င္ ဆရာေက်ာ္ဝင္းသည္ ေဆာင္းပါးကို ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုေရးသားၿပီးၿပီ ထင္ပါသည္။ ျပန္လည္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါ၏)

အခုေတာ့ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သည္ေဝပံုက်စနစ္ကို ေဆြးေႏြးဖို႔အထိ ေနရာယူလာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ပထမတစ္ခုႏွင့္ေတာင္ အသားမက်ေသးသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ေတာင္စမ္းေျမာက္စမ္း မလုပ္ေစခ်င္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ခဏခဏ ေျပာင္းေျပာင္းၿပီး စမ္းသပ္ခဲ့သည့္ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္၏ ပညာေရး ဘယ္ေလာက္ နိမ့္က်ခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို သတိတရား ရၾကေစခ်င္သည္။ ဘာမွ ေနသားမက်ေသးေသာ တိုင္းျပည္ကို ဓာတ္ခြဲခန္းထဲ ထည့္ၿပီး စမ္းသပ္ေနဖို႔ မသင့္ေတာ္ပါ။

တကယ္တမ္း ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္အေၾကာင္း ေျပာၾကစတမ္းေဟ့ ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာပါမည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ေလ့လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တင္ျပခ်င္ပါသည္။ သူမ်ားပီတိုင္း ကိုယ္မပီပဲ အာခ်င္သူမ်ားကိုလည္း စဥ္းစားၾကပါဦးဟု ဆိုခ်င္သည္။

ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ကိုယ့္ပါတီက ရသည့္ ေထာက္ခံမဲ ရာခိုင္ႏႈန္းအလိုက္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ထိုင္ခံုအေရအတြက္ ခြဲတမ္းရသည့္ စနစ္ကို ပီအာရ္ဟု ဆိုရေပမည္။ ဆိုၾကပါစို႔။ လာမည့္ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ တူေမာ႐ိုး ပါတီက ေထာက္ခံမဲ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ရခဲ့ေသာ္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ရွိသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္၏ ေလးပံုတစ္ပံု (၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း) ကို ရမည္ ျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္ ၃၀၀ ဆိုလွ်င္ တူေမာ႐ိုးပါတီက ကိုယ္စားလွယ္ ၇၅ ေနရာ ရေပမည္။

သည္ေနရာမွာ ေမးစရာ ရွိလာသည္။ တူေမာ႐ိုးပါတီ အေနႏွင့္ တာေမြၿမိဳ႕နယ္မွာ ဝင္ၿပိဳင္ၿပိဳင္၊ မင္းဘူးၿမိဳ႕နယ္မွာ ဝင္ၿပိဳင္ၿပိဳင္၊ အႏိုင္အ႐ံႈး အေရးမပါေတာ့ဘူးလား။ မဲအေရအတြက္ကိုသာ အဓိကထားသျဖင့္ ႏိုင္တာ ႐ံႈးတာ ဘာမွ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆို မဲေပးရတဲ့ ျပည္သူေတြက မဲအႏိုင္အ႐ံႈးစာရင္း နားေထာင္ၿပီး ရင္မခုန္ၾကရေတာ့။ မေပ်ာ္ၾကရေတာ့။ ဘယ္သူေတြႏိုင္ၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္မယ္ ဆိုတာေတာင္ သိရမွာ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္၏ ကုိယ္စားလွယ္က ဘယ္သူဘယ္ဝါေတာင္ သိရဖို႔ မလြယ္ေတာ့။

သည္ေတာ့ ပီအာရ္စနစ္မွာ ဘယ္သူ႔ကို မဲေပးရမည္နည္း။ ဒါေမးစရာ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ပါတီကို ၾကည့္ၿပီး မဲေပးရေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္က ပါတီေတြ ေလာက္ေလာက္လားလား ျဖစ္ၿပီလား၊ ျပည္သူေတြ မဲေပးတဲ့ အလုပ္ႏွင့္ က်င့္သားရၿပီလားဟု ဦးဆံုး ေမးရေတာ့မည္။

ပီအာရ္စနစ္မွာ ပါတီက လူစာရင္းကို ကိုင္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြက သည္စာရင္းကို ဘာမွ ေျပာင္းပိုင္ခြင့္ မရွိ။ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လက္ထဲမွာသာ အာဏာရွိ၏။ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ လက္ထဲမွာလည္း ဘာအခြင့္အေရးမွ မရွိ။ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြက မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္သလို ေျပာင္းခြင့္ ရွိေနသည္။ သည္မွာတင္ စာရင္းနဲ႔ ေရြးမွာလား၊ နယ္ေျမ အပိုင္းအျခားနဲ႔ ေရြးမွာလား၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ေရြးမွာလား ဆိုတာေတြကိုပါ ထည့္သြင္း စဥ္းစားရေတာ့သည္။ မဲေပးမည့္ ျပည္သူေတြအတြက္ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ ရွိပါေသးသည္။ ပီအာရ္ ဆိုတာႏွင့္ ၿပီးမသြားေသးပါ။

၁။ Cumulation ေခၚ ကိုယ္ႀကိဳက္လွ်င္ သံုးမဲအထိ ေပးခြင့္ရွိေသာ စနစ္မ်ိဳးလည္း ရွိေနျပန္ပါသည္။
၂။ Cross Voting ေခၚ တစ္ခါမဲေပးလွ်င္ ႀကိဳက္ရာပါတီ သံုးခုေလာက္ကို မဲေပးခြင့္ ရႏိုင္တာမ်ိဳးလည္း ရွိေနျပန္ပါသည္။
မဲတစ္ခါေပးလွ်င္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေရြးေပးေနရသည့္ စနစ္မွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခ်ာလပတ္လည္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ ျပည္သူကို စိတ္ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ၾကေစခ်င္။ မဲေပးရာမွာ စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္ၿပီး မဲ႐ံုကို ေဝါနဲ႔ပင့္တာေတာင္ ျပည္သူေတြ လာခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေအာင္ မလုပ္သင့္ပါ။ ဒါ ကြၽန္ေတာ္ အႁမြက္ပဲ ေျပာတာျဖစ္သည္။ ပီအာရ္စနစ္ ေအာက္မွာ
၃။ Ley de lemas (ခ) သမၼတႏွင့္ ကုိယ္စားလွယ္ကို တစ္ပါတည္း ေရြးေပးရသည့္ စနစ္လည္း ရွိ၏။
၄။ STV (Single Transferable) မဲကို ပထမ ဦးစားေပး၊ ဒုတိယ ဦးစားေပးႏွင့္ ေရြးေပးရတာမ်ိဳးလည္း ရွိ၏။
၅။ SV (Supplementry Vote) ေခၚ အပိုေဆာင္းေပးရတဲ့ မဲေပးစနစ္ ဆိုတာလည္း ရွိေသးသည္။ ကိုယ္ႀကိဳက္သည့္ ပါတီကို ေရြးေပးရသလို တျခားပါတီေတြထဲက ေနာက္ထပ္ တစ္ပါတီကိုပါ အပို (အဆစ္) ေရြးေပးခဲ့ရတာမ်ိဳးပင္။

သည္ေလာက္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည့္ စနစ္မ်ိဳးကိုမွ တိုင္းျပည္မွာ က်င့္သံုးတာက ဘာေၾကာင့္လဲဟု ေမးရမည္။ သည္စနစ္ကို လႊတ္ေတာ္က လက္ခံ ေဆြးေႏြးတာကိုေတာ့ အျပစ္မတင္လိုေသာ္လည္း မေရာင္ရာ ဆီမလူးၾကေစခ်င္ပါ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ အခုအခ်ိန္ တကယ္တမ္း အေရးႀကီးေနတာက ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးသာ ျဖစ္သည္။ သည္လို အက်ပ္အတည္းမ်ိဳးထဲကေတာင္ မထြက္ႏိုင္ေသးခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ သပြတ္အူတစ္ခုကို ခ်မျပသင့္ေသးပါ။ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ ခင္မ်ာ စားဝတ္ေနေရးႏွင့္ ေထြးလံုး ရစ္ပတ္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ပ်က္ေအာင္ စိတ္႐ႈပ္ေအာင္ စိတ္အားငယ္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ကုန္ခန္းသြားေအာင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လုပ္ေနၾကမွာလားဟု တည့္တည့္ေမးခ်င္သည္။

တကယ္ေတာ့ PR စနစ္ကို အသံုးမဝင္ဘူး၊ မေကာင္းဘူးဟု ကြၽန္ေတာ္ေျပာေနျခင္း မဟုတ္၊ လတ္တေလာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံႏွင့္ မသင့္ေတာ္ေသးပါဟု ဆိုလိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ လက္ရွိ က်င့္သံုးေနေသာ First Past the Post ေခၚ သာသူ အကုန္စားစနစ္က တစ္ပါတီတည္းကို လႊတ္ေတာ္မွာ အားေကာင္းေစၿပီး အာဏာရွင္ေတြ ျဖစ္လာေစသည္ဟူေသာ ေရႊဉာဏ္ရွင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ မမႀကီး၏ စကားကို TV မွာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ အံ့အားသင့္မိသည္။ ၿပိဳင္ပြဲ ဆိုတာကေတာ့ ႐ံႈးမွာေၾကာက္လွ်င္ ေစာေစာကပင္ မဝင္ၾကတာ ေကာင္းပါသည္။ မဲ႐ံုႏွင့္ ျပည္သူ က်င့္သားရသြားေအာင္ေတာ့ ေစာင့္ေစခ်င္ပါသည္။

လမေစ့ေသာ ကေလးအတြက္ အႏၲရာယ္ ရွိပါသည္။ လမေစ့တာကိုမွ ဇြတ္အတင္း ေမြးခ်င္ေနပါက ကိုယ့္ဘာသာပဲ ဗိုက္ႀကီးၾကပါဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

ဇာဂနာ

Aye Chan Mon Credit To:The Voice Weekly
http://www.ayechanmon-news1.com/