တကယ္လို႔ သင္ယူျခင္းကို စားစရာေခ်ာကလက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရင္ ကေလးေတြ မႏွစ္သက္ဘဲေနမလား။

ACM Re-Post 31-5-2014

တကယ္လို႔ သင္ယူျခင္းကို ေဆးခါးႀကီးစားတာမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရင္ ကေလးေတြ ဘယ္လိုႏွစ္သက္ေတာ့မလဲ။

ကေလးေတြနဲ႔အတူ “ေစ်းဆိုင္”ဖြင့္တမ္းကစားတာဟာ အရမ္းေကာင္းတဲ့လႈပ္႐ွားမႈတစ္ခုလို႔ ကၽြန္မျမင္မိပါတယ္။ ဒီကစားနည္းနဲ႔ ကေလးကို ေပါင္းႏုတ္ေျမာက္စားသင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးရဲ႕သခ်ာၤတြက္ခ်က္စြမ္းကို တိုးျမင့္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ တည့္မွန္ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ သင္ယူနည္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ကစ္ကစ္ ၄ႏွစ္ခန္႔အ႐ြယ္မွာ သူ႔ကိုတြက္ခ်က္တတ္ဖို႔ ကၽြန္မသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ စစခ်င္းမွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေထာင္ၿပီး “၂+၃” ဆိုတဲ့နည္းနဲ႔ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သင္စက ဒီလိုလုပ္ရတာကို သူႏွစ္သက္ခဲ့ေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ စိတ္မပါၿငီးေငြ႔တဲ့ပံုစံျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ကေလးကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႔တြက္ခ်က္တတ္ဖို႔ သင္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ ကၽြန္မစဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရပ္ကြက္စူပါမားကက္ေတြ မ႐ွိေသးတဲ့ကာလပါ။ အိမ္ဆိုင္ေလးေတြပဲ႐ွိေသးတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကစ္ကစ္က ကၽြန္မနဲ႔အတူ အဲဒီအိမ္ဆိုင္ေတြမွာ ပစၥည္းသြားဝယ္ရတာကို ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ပစၥည္းသြားဝယ္တိုင္း ကၽြန္မက ကစ္ကစ္ကို ဆိုင္႐ွင္ဆီသြားၿပီး ဘာပစၥည္းဝယ္ပါတယ္လို႔ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံထုတ္႐ွင္းခိုင္းေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တစ္ခုခုကို သူလုပ္တတ္ေအာင္၊ လူေတြနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံတတ္ေအာင္ လုပ္ခိုင္းလိုက္တာပါပဲ။ ပိုက္ဆံရဲ႕အခန္းက႑ကို ဒီအသက္အ႐ြယ္ေလးနဲ႔ သူနားလည္သြားလိုက္မယ္လို႔ မေတြးခဲ့မိပါဘူး။

တစ္ခါက ကစ္ကစ္နဲ႔ကၽြန္မ ေစ်းဆိုင္ထဲကေန ပစၥည္းဝယ္ၿပီးထြက္လာေတာ့ ကစ္ကစ္က အားက်တဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔ သူႀကီးလာရင္ေစ်းဆိုင္ဖြင့္မယ္လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ကၽြန္မက ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ေမးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ပစၥည္းဝယ္ရင္ ပိုက္ဆံသုံးရတယ္.. ေစ်းဆိုင္ဖြင့္တဲ့လူေတြက ပိုက္ဆံသံုးစရာမလိုဘူးလို႔ သူကေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကစ္ကစ္ဟာ ေဘးအိမ္က ကေလးေတြနဲ႔ ေစ်းေရာင္းတမ္းကစားတာကို ကၽြန္မသတိထားခဲ့မိတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ဆိုင္႐ွင္နဲ႔ေစ်းဝယ္သူအျဖစ္ သူတို႔သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကရင္း ဆိုင္႐ွင္လုပ္ရသူက အၿမဲေက်နပ္ေနတာမ်ဳိးကို ေတြ႔ခဲ့မိတယ္။ ကစ္ကစ္ကလည္း ဆိုင္႐ွင္လုပ္ရတာကို ေက်နပ္ပံုပါပဲ.. အဲဒီကေန သူနဲ႔အတူေစ်းဆိုင္ဖြင့္ကစားမယ့္နည္းကို ကၽြန္မစဥ္းစားခဲ့မိပါတယ္။

ကစ္ကစ္က ဆိုင္႐ွင္ေပ့ါ။ ကၽြန္မနဲ႔ သူ႔ေဖေဖက ေစ်းဝယ္သူေတြေပါ့။ ကၽြန္မတို႔က ေနအိမ္တစ္ေနရာရာမွာ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ကာေပးၿပီး “ဆိုင္ေလး”တစ္ခုလုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္မွာ “ကုန္ပစၥည္း”မ်ဳိးစံု တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကုန္ပစၥည္းက အစစ္႐ွိသလို တခ်ဳိ႕ကလည္း ကိုယ္စားျပဳပစၥည္းေတြျဖစ္တယ္။ (ဥပမာ-- သူႏွစ္သက္တဲ့ေရခဲမုန္႔ဆိုရင္ ကိုယ္စားျပဳပစၥည္းတစ္ခုခု ထားတာမ်ဳိး)။ ဒါကို သူ နားလည္ရင္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ သူ႔ဆိုင္ေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ေစ်းသြားဝယ္ၾကပါတယ္။

ပစၥည္းဝယ္ဖို႔ သူ႔ဆိုင္ကပစၥည္းေတြကို ကၽြန္မတို႔ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဘယ္ေလာက္လဲလို႔ သူ႔ကိုေမးပါတယ္။ တစ္ခါခါမွာ ေစ်းဆစ္တာမ်ဳိးလုပ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ႐ွင္းတဲ့အခါ ေငြအေၾကြျပန္အမ္းရတာမ်ဳိး႐ွိပါတယ္။ ဥပမာ-- တူတစ္စံုက ျပား၆ဝေပးရတယ္၊ ကၽြန္မက သူ႔ကိုတစ္က်ပ္တန္ေပးလိုက္တယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္ သူက ကၽြန္မကို ျပား၄ဝျပန္အမ္းရပါတယ္။

စစခ်င္းမွာ ပစၥည္းေတြကို သူတန္ဖိုးသတ္မွတ္ပါတယ္။ ကေလးသတ္မွတ္တဲ့ေစ်းႏႈန္းက လြယ္ကူၿပီး အစြန္းထြက္မ႐ွိတဲ့ေစ်းႏႈန္းေတြျဖစ္တယ္။ ဥပမာ- ၁က်ပ္၊ ၂ဝဝက်ပ္ေတြျဖစ္တယ္။ ၁က်ပ္ျပား၄ဝ ဒါမွမဟုတ္ ၂ဝ၃က်ပ္ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုခက္ခဲေစမယ့္ေစ်းႏႈန္းေတြ သူမသတ္မွတ္ခဲ့ပါဘူး။

ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္တမ္း အႀကိမ္အနည္းငယ္ေလာက္ ကစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အနည္းငယ္႐ႈပ္ေထြးတဲ့တြက္ခ်က္နည္းဆီ ကစ္ကစ္ကို ကၽြန္မတို႔မသိမသာဆဲြေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။

ဥပမာ-- ေရခဲမုန္႔တစ္ခုကုိ ၁က်ပ္ေရာင္းရာကေန ေရခဲမုန္႔ေစ်းတက္သြားၿပီ တစ္ခုကို၁က်ပ္ျပား၂ဝေရာင္းသင့္တယ္၊ ေရခဲမုန္႔ကိုေစ်းတက္ရင္ ကစ္ကစ္ျပား၂ဝပိုျမတ္မယ္လို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မတို႔အႀကံေပးပါတယ္။ သူ႔ဆီသြားဝယ္တဲ့အခါ ၂က်ပ္ ဒါမွမဟုတ္ ၅က်ပ္တန္ကို ကၽြန္မတို႔ေပးပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ သူတြက္ခ်က္ရတာ အနည္းငယ္႐ႈပ္သြားပါၿပီ။

ကစ္ကစ္က စစခ်င္းမွာ ဒီလိုအစြန္းထြက္ေငြအေၾကြေတြနဲ႔ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ရတာကို မႀကိဳက္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုတြက္ခ်က္ရ ႐ႈပ္ေထြးေစလို႔ပါ။ သူ႔ကို ေစ်းဆိုင္ေခၚသြားတဲ့အခါ တျခားေစ်းဆိုင္ေတြမွာလည္း အစြန္းထြက္ေငြအေၾကြေတြနဲ႔ ေစ်းသတ္မွတ္ထားတာကို သူသတိျပဳမိေအာင္ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ေစ်းဆိုင္ကပစၥည္းေတြကိုလည္း အစြန္းထြက္ေငြအေၾကြနဲ႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေစ်းဆိုင္ေလးရဲ႕ တြက္ခ်က္ႏႈန္းခက္ခဲမႈျမင့္တဲ့အခါ ဒါကိုျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္လို႔သေဘာထားလိုက္တာဟာ ကေလးငယ္ရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈကို ပိုတာ႐ွည္ေစပါတယ္။ စစခ်င္းမွာ ကၽြန္မတို႔က သူ႔ကို ၁ဝဝက်ပ္ဝန္းက်င္ေလာက္ေပးၿပီး ေပါင္းႏုတ္ေျမႇာက္စား ကစားခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းကေစ်းႀကီးလို႔ သတ္မွတ္ေရာင္းေစ်းကို ၃ဝဝ၊ ၅ဝဝ အထိတိုးသင့္တယ္လို႔ သူ႔ကို အႀကံေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ ကစ္ကစ္ဟာ အသက္ ၄ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္မွာပဲ ၅ဝဝအတြင္းက ေပါင္းႏုတ္ေျမႇာက္စားကို စိတ္တြက္တြက္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါဟာ “စီးပြားေရး”အေျခခံကေန သင္ယူခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေစ်းေရာင္းတမ္းကစားနည္းကို ကစ္ကစ္ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္းေလာက္အထိ ကၽြန္မတို႔ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။ အေျမႇာက္၊ အစားကို သူသင္ယူေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကလည္း ကစားနည္းထဲမွာ အေျမႇာက္အစားနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ အသိေလးေတြ မသိမသာထည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ-- ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း ျပား၉ဝ၊ ကၽြန္မ ၈ေခ်ာင္းယူမယ္။ မုန္႔၁ဝခ်ပ္ပါတဲ့ မုန္႔တစ္ထုပ္ကို ၄က်ပ္ေရာင္းရင္ ကၽြန္မက၃ခ်ပ္ပဲဝယ္မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕အေျမႇာက္အစားတြက္ခ်က္နည္းကို အသံုးျပဳေပးခဲ့ပါတယ္။

“ေစ်းေရာင္းတမ္း”ကစားနည္းက ကေလးကို “အသံုးျပဳပုစာၦ”မျပတ္ လုပ္ခိုင္းေနတာနဲ႔တူပါတယ္။ ကေလးအတြက္ အတြက္အခ်က္ဉာဏ္အျမင္ပြင့္ေစတဲ့အက်ဳိးကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ သခ်ာၤပညာသင္ၾကားေရးမွာ ကေလးကို စိတ္ကူးပုစာၦေတြဆီ အျမန္ဆဲြေခၚသြားလို႔မရပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ပ်င္းရိစရာေကာင္းတဲ့တြက္ခ်က္နည္းနဲ႔ ကေလးကို အက်ပ္မကိုင္သင့္ပါဘူး။ ကစားနည္းထဲကေန ဂဏန္းအကၡရာကိုခံစားသင့္ေစၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့၊ တကယ္တည္႐ွိတဲ့အရာေတြနဲ႔ပဲ တြက္ခ်က္ေစသင့္ပါတယ္။ ကစ္ကစ္ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္းအခ်ိန္မွာ တျခားကေလးေတြဟာ သခ်ာၤအတြက္အခ်က္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္း သင္ယူေနခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္က လြယ္လြန္းေနခဲ့ပါၿပီ။

ပညာေရးပါရဂူ၊ ပညာေရးအရာရွိ၊ အခုလက္ရွိ မိသားစုပညာေရးေလ့လာဆန္းစစ္သူ၊ ေမးျမန္းသူအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူ ဆရာမ “Yin Jian Li” ရဲ႕ “မိခင္ေကာင္းက ဆရာသမားေကာင္းထက္သာလြန္တယ္”ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာတစ္ဝက္တစ္ပ်က္ျဖစ္ပါတယ္...

Aye Chan Mon Credit To: Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန
မိတ္ေဆြ-ဒီလင္႔ ၂ ခုကို Click ႏွိပ္ရုံျဖင္႔သတင္းအစုံကိုဖတ္ႏိုင္ပါသည္။
https://www.facebook.com/excellencemedia
http://www.ayechanmon-news1.com/