ျမန္မာႏွင့္ အမိႈက္

NLD အစိုးရတက္လာျပီးေသာအခါ ပထမဆံုးစတင္လုပ္ေဆာင္သည္မွာ အမိႈက္ေကာက္ျခင္းျဖစ္သည္။

နိုင္ငံေတာ္၏အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ျပီး တႏိုင္ငံလံုးအမိႈက္ ေကာက္ျပခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အမိႈက္ေကာက္ေသာဓေလ့မွာ ယခင္ကထက္စာလွ်င္ ထိုတစသည္တစ တျဖည္းျဖည္းပ်ံ႔ႏွ႔ံလာပါသည္။ ဟိုတေလာကပင္ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိုျဖိဳးမင္းသိန္းသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မ၀င္းၾကီးအတြင္း အဓိပတိလမ္းမတေလွ်ာက္ အမိႈက္ ေကာက္ျပခဲ့ေသးသည္။

ေဘာလံုးပဲြမ်ားတြင္လည္း ပဲြၿပီး၍ျပန္မသြားမီ ျမန္မာလူငယ္မ်ား ကိုယ့္အမိႈက္ကိုယ္ ေကာက္ေဖာ္ရလာေသာ သတင္းကို စင္ကာပူမွာေရာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေရာ ၾကားလာရသည္။ ရန္ကုန္ ျမိဳ႕လယ္လမ္းမ်ား၏ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားမ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္မွ စတင္အမိႈက္ရွင္းလင္းေန ေသာသတင္းကို ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ေတြ႕ရိွရသည္။

အမိႈက္ေကာက္ျခင္းသည္ေကာင္း၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေခတ္မီသပ္ရပ္ သန္႔ရွင္းေသာျမိဳ႕မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲမည္ဆိုလွ်င္ အမိႈက္ကိုစနစ္တက် စြန့္ပစ္ၾကဖို႔လိုမည္ ျဖစ္သည္။ အမိႈက္ကို စနစ္တက်စည္းကမ္းရိွရိွ စြန္႔ပစ္ ၾကဖို႔ အေရးၾကီးသလို၊ သက္ဆိုင္ရာက အမိႈက္ပံုး မ်ားစနစ္တက်ထားေပးဖို႔၊ အမိႈက္မ်ားကိုအခိ်န္မွန္မွန္လာသိမ္းဖို႔လည္း လိုအပ္ပါေသး၏။ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အမိႈက္ကိုစနစ္တက်စြန္႔ပစ္ခ်င္ေသာ္လည္း အမိႈက္ပံုးရွာမေတြ႕ေသာျပႆနာ (၀ါ) အမိႈက္ပံုးမ်ားထားမေပးေသာျပႆနာမွာ
ေနရာတိုင္းလိုလိုတြင္ ေတြ႕ေနရပါသည္။

ထိုအေၾကာင္းေတြကိုေျပာေသာအခါ စီးခဲ့ဖူးေသာ သေဘၤာခရီးစဥ္တခုအေၾကာင္း သတိရမိသည္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံျခားသား ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ဦးျဖစ္ေသာ Ms Jane Barclay, Mr.Laurence Fleming ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးဦး ကခ်င္ျပည္နယ္ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕မွ မႏၱေလးျမိဳ႕သို႔ စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့ၾကေသာခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔စီးခဲ့ေသာ သေဘၤာခရီးစဥ္မွာ တိုးရစ္မ်ားအတြက္ အထူးေျပးဆဲြေသာဇိမ္ခံသေဘၤာ Cruise တခု မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ့ေရေၾကာင္းပိုင္ ခရီးသည္တင္သေဘၤာတစင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ လူေရာကုန္ေရာ တခါ တည္းေပါင္းတင္လာေသာသေဘၤာတစီးျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ထပ္ကုန္းပတ္ခန္းတြင္ ခရီးသည္မ်ား ဖ်ာမ်ား၊ ပလတ္စတစ္စမ်ားခင္း၍ တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ က်ပ္တည္းစြာလိုက္ပါရပါသည္။ အေပၚထပ္တြင္ေတာ့ Cabin (ေခၚ) ႏွစ္ေယာက္ခန္းေလးမ်ား ရွစ္ခန္းခန္႔ပါရိွပါသည္။ အေပၚထပ္မွာ အနည္းငယ္ေခ်ာင္ခိ်ပါသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ ထမင္းဆိုင္တဆိုင္ပါပါသည္။

အိမ္သာမွာ ေအာက္ထပ္တြင္ရိွပါသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ လူေပါင္းမ်ားစြာပါလာ ေသာ္လည္း အမိႈက္ပံုး တခုမွမရိွပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ႕ရသေလာက္ ခရီးသည္မ်ားသည္ သူတို႔မလိုခ်င္ေသာ အမိႈက္မွန္သမွ်ကို ျမစ္ထဲသို႔ပင္ စည္းကမ္းမရိွပစ္ခ်ၾကပါ သည္။ သူတို႔ပစ္ခ်လိုက္ေသာ အမိႈက္မ်ားတြင္ ဖက္ရြက္လို၊ စကၠဴလို ပ်က္စီးလြယ္ေသာအမိႈက္မ်ားပါသလို ပလတ္စတစ္အိတ္မ်ားလို သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အတြက္မပ်က္စီးဘဲ ညစ္ညမ္းေစမည့္ပစၥည္းမ်ားလည္း ပါပါသည္။ အျခားဟင္းလ်ာမ်ားမွ ဆီမ်ား၊ သံဘူးမ်ား၊ အစား အေသာက္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားလည္းပါပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ အမိႈက္ကို စည္းကမ္းတက် စြန္႔ပစ္တတ္ေသာလူမ်ဳိးျဖစ္သျဖင့္ ဘယ္ေနရာမွာအမိႈက္ စြန္႔ပစ္ရမလဲဟု ဧည့္လမ္းညႊန္ျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာေမးပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သေဘၤာေပၚတြင္ အမိႈက္စြန္႔ပစ္စရာ ေနရာမျမင္သျဖင့္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အမည္းႀကီးတလံုးကို ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲတြင္ ခိ်တ္ဆဲြလိုက္ျပီး အမိႈက္မ်ားကို ထိုအိတ္ထဲမွာပဲ စြန္႔ပစ္ပါ၊ မႏၱေလးကိုေရာက္သည့္အခါမွ လာသိမ္းသည့္ အမိႈက္သိမ္းသမားလက္ထဲထည့္ေပးပါ့မည္ဟု အာမခံ လိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔စီးလာသည့္သေဘၤာႀကီးမွာ ကသာ၊ ထီးခ်ဳိင့္၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ ဆံျမိတ္ခံု စေသာျမိဳ႕ရြာမ်ားတြင္ လူတင္ျခင္း လူခ်ျခင္း၊ ကုန္တင္ကုန္ခ်ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ျပီး တေရြ ့ေရြ ့ျမစ္ကိုစုန္လ်က္ ထြက္ခြာလာပါသည္။ သြားရသည့္ခရီးမွာအေတာ္ကို ရွည္လ်ားပါသည္။ တညအိပ္ႏွစ္ရက္ခရီးပင္ျဖစ္သည္။

အဆန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ႏွစ္ညအိပ္သံုးရက္ခရီးပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ရိွစဥ္ မႏၱေလးေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကမ္းသို႔ေရာက္ ေသာအခါ မူလထြက္ခြာလာေသာေန႔ ေနာက္တေန့ညေနေစာင္းၿပီျဖစ္ သည္။ တလမ္းလံုး စားေသာက္သံုးစဲြလာေသာပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ အမိႈက္အိတ္မည္းမည္းၾကီးမွာလည္း ျပည့္ေဖာင္း လာျပီျဖစ္သည္။ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ား၊ ေကာ္ဖီ၊ အေအး စသည္တို႔ထည့္ေသာက္ေသာ စကၠဴခြက္မ်ား၊ တခါသံုးပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ား
စသည့္ သဗၺရနံေပါင္းစံုလင္လွေသာ အမိႈက္ထုပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။
မႏၱေလး ေဂါ၀ိန္ဆိပ္သို႔ ဗန္းေမာ္-မႏၱေလးသေဘၤာႀကီးဆိုက္ေသာအခါ အလုပ္သမားမ်ား၊ လူႀကိဳပဲြစားမ်ား၊ ေဈးသည္မ်ား
ေျခခ်င္းလိမ္ေအာင္သေဘၤာေပၚသို႔တက္
လာၾကပါသည္။ သူတို႔အထဲမွအခ်ဳိ႕မွာ ခရီးသည္မ်ား က်န္ခဲ့ေသာ ပစၥည္းမ်ားထဲမွ ေရသန္႔ဘူးစေသာ ျပန္ေရာင္း၍ရသည့္ပစၥည္းမ်ားကို ရွာေဖြယူငင္ ေနၾကပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း လာႀကိဳမည့္ကားဆရာကို ကုန္းေပၚသို႔ေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ ရွာေဖြေနဆဲ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲမွ အမိႈက္ထုပ္ႀကီးကို ဆဲြယူလိုက္ပါသည္။ ထိုခဏ၀ယ္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုအမ်ဳိးသမီးအား သေဘၤာမွ တာ၀န္ေပးထားေသာ သန္႔ရွင္းေရးသမားျဖစ္ကာ ခရီးသည္တို႔၏ အမိႈက္ထုပ္မ်ားကို လိုက္လံသိမ္းဆည္းေပးေနသည္ဟုထင္ျမင္ကာ အမိႈက္ထုပ္အားကိုင္တြယ္ျခင္းကို မတားျမစ္လိုက္ပါ။
သူ႔တာ၀န္သူထမ္းေဆာင္သည္ဟုပဲ ထင္လိုက္မိပါသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အမိႈက္ထုပ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ကာ သူလိုခ်င္ေသာအဖိုးတန္ပစၥည္း ဘာမွမေတြ႕သည္ႏွင့္ အမိႈက္ အားလံုးကို ျမစ္ထဲသို႔သြန္ခ်ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဗန္းေမာ္မွ မႏၱေလးအထိ တပင္တပန္းစနစ္တက် စြန္႔ပစ္သယ္ေဆာင္လာခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အမိႈက္မ်ားမွာ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲသို႔ ျမင္မေကာင္းေအာင္ က်ဆင္း စီးေမ်ာေနပါေတာ့သည္။

ထိုျမင္ကြင္းကို ႏိုင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္လည္းျမင္သည္ျဖစ္ရာ သူတို႔လည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွက္လြန္းသျဖင့္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ ရွက္လြန္း ျခင္းဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြအမိႈက္ကို အဆံုးစြန္အထိ စည္းကမ္းမရိွစြန္႔ပစ္ၾကပံုကို ႏိုင္ငံျခားသားျမင္ေတြ႕သြားျခင္းအတြက္သာမက၊ သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ ဘယ္လိုအမိႈက္ပစ္ၾကသည္ကို အဂၤလန္ ေရာက္စဥ္က ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလန္သို႔ေရာက္ခဲ့စဥ္က ယခုဗန္းေမာ္-မႏၱေလး သေဘၤာေပၚတြင္လိုက္ပါလာေသာ ေလာ့ရင့္ဖလဲမင္းေနထိုင္ရာ စိန္႔လီ ယိုနာဒ္ဆိုေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခေတာျမိဳ႕ကေလးသို႔သြားလည္ခဲ့ျပီး သူ႔အိမ္မွာပင္ တည္းခိုခဲ့၏။ တခုေသာညေနခင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေလာရင့္စ္တို႔ အမိႈက္ပစ္ရန္သြားၾက၏။ အမိႈက္မ်ားကို ပလပ္စတစ္အိတ္အမည္းၾကီးထဲတြင္ စုျပံဳထည့္လာျပီး အိမ္အေနာက္ဘက္ေထာင့္ရိွ အမိႈက္ပံုးၾကီးထဲသို႔ သြားထည့္ရသည္။

အိမ္ခန္းမ်ားစြာကို ေကြ႕ပတ္သြားရျပီး အမိႈက္အိတ္အမည္းၾကီးကို အမိႈက္ပံုးၾကီးထဲသို႔ ပစ္ထည့္လိုက္ေသာ္လည္း သူ႕လက္ထဲတြင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ႏွင့္ အမိႈက္ထုပ္တခုကိုမပစ္ဘဲကိုင္ထားဆဲျဖစ္သည္။ ထိုၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ၌ ဘီယာဘူးခံြမ်ားပါရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာ့ေၾကာင့္ ဤအမိႈက္မ်ားကို ပံုးထဲသို႔ မထည့္ေသးတာလဲဟုေမးရာ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ''ဘီယာဘူးခံြေတြ၊ ပုလင္းေတြ သတ္သတ္စြန္႔ပစ္တဲ့ေနရာရိွတယ္။ အဲဒီမွာ သြားပစ္ရမယ္''ဟု ျပန္ေျဖ၏။

ထိုေနရာကို ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္သြားရ၏။ လူတရပ္ခန္႔ျမင့္ေသာ ေလးေထာင့္အမိႈက္ပံုးၾကီးကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအမိႈက္ပံုး၌ ပုလင္းတပုလင္း၀င္သာ႐ံု အေပါက္ကေလးေဖာက္ထားျပီး ''ပုလင္းႏွင့္ ဘူးခံြမ်ားသာ''ဟု ေရးသားထားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ဘီယာဘူးခံြမ်ားကို တဘူးခ်င္း စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဘူးခံြထည့္ရန္ျပဳလုပ္ထားေသာ အေပါက္ကေလးမွ ထိုးထည့္ေနသည္။ အမိႈက္ပစ္တာေတာင္ အမိႈက္ကသတ္သတ္၊ ဘူးခံြပုလင္းခံြက သတ္သတ္ခဲြျခားၿပီး ကရိကထခံကာ စြန္႔ပစ္ၾက၏။ အလြန္စည္းကမ္းရိွေသာ လူမ်ဳိးေပတကားဟု စိတ္ထဲမွ ခီ်းမြမ္းမိခဲ့ေပသည္။

ထိုလူ၏ေရွ႕မွာမွ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္တြင္ ထိုသို႔လာၾကံဳရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
အဂၤလိပ္ေတြ အမိႈက္ကို စည္းကမ္းတက်စြန္႔ပစ္ၾကတာေရးမိေတာ့ ဆြဇ္ဇာလန္ကမိတ္ေဆြမ်ား အမိႈက္ပစ္ပံုကို သတိရမိျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆြဇ္ဇာလန္နိုင္ငံ ဂီ်နီဗာၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ခဲ့စဥ္ သူတို႔ဆီက အမိႈက္ပစ္ၾကပံုကို ေလ့လာခြင့္ရခဲ့၏။

အဂၤလန္၌ အမိႈက္ပစ္ပံုကိုေရးသားခဲ့ရာ၌ အဂၤလိပ္တို႔စည္းကမ္းႀကီးလွသည့္အေၾကာင္းကို ေရးခဲ့ၿပီးၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဆြဇ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ ဂီ်နီဗာၿမိဳ႕၌ ဆြဇ္လူမ်ဳိးတို႔ အမိႈက္ပစ္ပံုကိုျမင္ရေသာအခါ အဂၤလိပ္တို႔စည္းကမ္းရိွသည္မွာ ဘာမွမဟုတ္ေသးပါတကားဟု လက္ဖ်ားခါမိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ မစၥတာမာႏူးဟီရာလယ္က ''လာညီညီ အမိႈက္သြားပစ္ရေအာင္''ဟုဆိုကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကားႏွင့္ေခၚသြား၏။ ခဏၾကာေသာအခါ ကြင္းႀကီးတခုထဲသို႔ေရာက္သြား၏။ ကြင္းဆိုေသာ္လည္း ကြန္ကရစ္ က်က်နနခင္းထားေသာ ကြက္လပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထိုကြင္းစပ္တြင္ အမိႈက္ကန္ႀကီးတကန္ကို ေတြ႕ရ၏။

အမိႈက္ကန္၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္တြင္ ဆိပ္ကမ္းမွ ကြန္တိန္နာလို သံေသတၱာၾကီးမ်ားကို အစီအရီေတြ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကေျပာ၍ ဤေနရာမွာအမိႈက္ပံုဟု သိရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဖူးေနက် အမိႈက္ပံုမ်ားလို အနံ႔အသက္မ်ားက ဆိုး၀ါးမေန။ ယင္၊ ျခင္၊ ျဖဳတ္ စေသာ အင္းဆက္မ်ားလည္း ရိွမေနပါ။ အမိႈက္လာပစ္ၾကသူမ်ားအားလံုးသည္ ကိုယ့္ ကားႏွင့္ကိုယ္ေမာင္းလာ၍ ကိုယ္ပိုင္ကားအစီအရီႏွင့္ အမိႈက္လာပစ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤမွအထိ အံ့ၾသစရာ မရိွေသးပါ။

သူတို႔အမိႈက္ပစ္ပံုကား ထူးဆန္းလွ၏။ အမိႈက္ဆိုၿပီးေရာ တေနရာထဲ၌ လံုးေထြးလႊင့္ပစ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ၊ ျမက္ မ်ား၊ သစ္ပင္ခ်ဳံပင္ စေသာ ၿခံထြက္အမိႈက္မ်ားကို ပင္မကန္ႀကီးထဲတြင္ပစ္ၾက၏။ ပလတ္စတစ္ကို သတ္သတ္တေနရာ စြန္႔ပစ္၏။ သတင္းစာစကၠဴစသည္မ်ားကို သံကန္ႀကီးထဲတြင္ သြားထည့္၏။ ကားတာယာအေဟာင္းကို သတ္သတ္ တေနရာတြင္ ပစ္ရ၏။ ပုလင္းမ်ားကို သတ္သတ္သံကန္ႀကီးထဲသို႔ ပစ္ခ်ရသည္။ ထိုသို႔ပုလင္းမ်ားကိုစြန့္ပစ္ရာ၌ပင္ ပုလင္းအညိဳေရာင္အတြက္ သတ္သတ္တကန္၊ အျဖဴက သတ္သတ္တေနရာ၊ အစိမ္းကသတ္သတ္ခဲြ တေနရာခဲြေပး ထားေပသည္။ ထိုသို႔သက္ဆိုင္ရာက သတ္သတ္စီခဲြထား၍ ျပည္သူလူထုက ပစ္ခ်င္ရာပစ္ၾကသည္မဟုတ္။

ကားေပၚမွ အစီအရီဆင္းလာၾကၿပီး အိမ္မွာကတည္းက သတ္သတ္စီခဲြျခား၍ယူလာေသာ ပလတ္စတစ္၊ စကၠဴ၊ ပုလင္းခံြ၊ ျမက္ႏွင့္ သစ္ရြက္စသည္မ်ားကို သူ႕ေနရာႏွင့္သူ ေသေသခ်ာခ်ာသြား ထည့္ၾကျခင္းမွာ ၾသခ်ေလာက္ပါေပသည္။ ဆြဇ္ဇာလန္သည္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးကို အေလးေပးေသာႏိုင္ငံျဖစ္ရာ ၎စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းအားလံုးကို ျပန္လည္သန္႔စင္ျပီး အသံုးျပဳေသာ (Recycle) စက္႐ံုကို အမိႈက္ကန္အနီးမွာပင္ တည္ေဆာက္ထားေပသည္။

ဆြဇ္ဇာလန္ အမိႈက္ကန္၌ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မဂၢဇင္းအေဟာင္းမ်ား၊ သတင္းစာစကၠဴမ်ားကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းကန္အျပည့္ လာပစ္ၾကသည္ကိုၾကည့္ၿပီး သိပ္စာဖတ္တဲ့လူမ်ဳိးပါလား၊ သိပ္စည္းကမ္းရိွတဲ့လူမ်ဳိးပါလား၊

ဒါေၾကာင့္ ကမၻာ့ထိပ္တန္းကို ေရာက္လာတာပဲဟု ေတြးမိပါသည္။
အသံုး မလိုေတာ့ေသာ ေရခဲေသတၱာမ်ားကိုလည္း အစီအရီပင္ လာပံုထားၾကေပသည္။ အခ်ဳိ႕ေရခဲေသတၱာမ်ားမွာ အေကာင္းပကတိပင္ရိွေသးသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုသို႔ေရခဲေသတၱာမ်ားကို ဤေနရာ၌လာပစ္မည္ဆိုလွ်င္
ေရခဲေသတၱာပိုင္ရွင္က အမိႈက္ပံုတာ၀န္ရိွသူမ်ားကို ''ေရခဲေသတၱာ စြန္႔ပစ္ခ တလံုးလွ်င္ ဆြဇ္ဖရန္႔ ၂၅ (ေဒၚလာ ၂၀ ခန္႔)ေပးေဆာင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္တို႔ကား ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ အဂၤလန္ႏွင့္ ဆြဇ္ဇာလန္ ႏိုင္ငံမ်ားမွ ေန႔စဥ္အမိႈက္ပစ္ၾကပံုမ်ားပင္တည္း။

လန္ဒန္ကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္မူကား အမိႈက္သိမ္းကားမ်ားျဖင့္ လွည့္လည္၍ သိမ္းေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ျပည္သူလူထုကေတာ့ အမိႈက္မ်ားကိုအမ်ဳိးအစားခဲြကာ ေသေသခ်ာခ်ာ စြန္႔ပစ္ၾကစၿမဲ ျဖစ္ေပသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ အမိႈက္ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေခတ္ေနာက္
က်ေနခဲ့သည္မွာၾကာေပၿပီ။

အမိႈက္ကို စနစ္တက်စြန္႔ပစ္ရေကာင္းမွန္းသိေအာင္ ငယ္စဥ္ကပင္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ား၌ ထည့္သြင္းသင္ၾကား ျခင္းမရိွေပ။
ထို႔အျပင္ ကေလးအရြယ္ကတည္းက အမိႈက္စနစ္တက် စြန္႔ပစ္ဖို႔၊ ေတြ႕ကရာေနရာတြင္ အမိႈက္မ်ားကို လံုးေထြးၿပီးပစ္မခ်ဖို႔ သင္ၾကားေပးမႈမရိွသေလာက္ျဖစ္ေနၾကသည္။ စနစ္တက်အမိႈက္ပစ္ခ်င္ သူတို႔အတြက္လည္း အမိႈက္ပံုးမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာက လံုေလာက္စြာ ထားရိွေပးျခင္းမရိွေခ်။ အမိႈက္ကန္မ်ားရိွေသာ္လည္း သတ္မွတ္ခိ်န္အတိုင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ လာေရာက္သိမ္းဆည္းမႈ အားနည္းသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမိႈက္ပံုမွန္သမွ် ယင္တေလာင္းေလာင္း ၾကြက္တစီစီႏွင့္ မသတီဖြယ္ ရိွေနတတ္ၾကသည္။ ဒါေတြကိုအေျခခံကစ၍ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔လိုၿပီျဖစ္သည္။

လူျမင္ကြင္းေနရာမ်ား၊ လမ္းေပၚတြင္ အမိႈက္ ပစ္ခ်သြားၾကသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႐ိုးအီေနေသာျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ကားအေကာင္းစား ႀကီးစီးလာၾကေသာ္လည္း ကားေပၚမွ အမိႈက္မ်ားပစ္ခ်သြားၾကျခင္းကို မၾကာခဏေတြ႕ဖူး၏။ ကားေပၚလမ္းေပၚသို႔စည္းကမ္းမဲ့ပစ္ခ်ေသာ အမိႈက္ပိုင္ရွင္ကို စက္ဘီးစီးလာေသာတိုးရစ္က အမိႈက္မ်ား ေကာက္ကာ ကားစီးလာသူအားျပန္လိုက္ေပးေသာ ဗီဒီယိုဖိုင္တခု ၾကည့္လိုက္ရေပ၏။ ရယ္စရာလိုလိုျဖစ္ခဲ့ ေသာ္လည္း စင္စစ္တြင္ ရွက္စရာကိစၥျဖစ္ေပ၏။

အမိႈက္ပစ္ျခင္းသည္ လူ႔အဆင့္အတန္းကိုျပျခင္းျဖစ္သည္။ အမိႈက္ကင္းေသာ ၿမိဳ႕သည္ အဆင့္အဆန္းရိွေသၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ အင္းေလးကန္သို႔သြားစဥ္က မ်က္နွာစာ ဘက္တန္းတြင္ လွပေနေသာ္လည္း လူသူအသြားအလာနည္းေသာ အတြင္းေရလမ္း၊ ေလွလမ္းမ်ားတြင္ အမိႈက္ မ်ားျမင္မေကာင္းေအာင္ ေပါေလာေမ်ာေနၾကတာ၊ ပစ္ထားၾကတာ စိတ္မေကာင္းစြာေတြ႕ရေလသည္။

အမိႈက္ဆိုသည္မွာ အသံုးမ၀င္ေတာ့ေသာပစၥည္းမ်ားကို လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ စနစ္တက်ဖယ္ထုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖယ္ထုတ္ျခင္းစနစ္က်ေသာအခါ ထိုအမိႈက္သည္ ကိုယ့္ဆီအမိႈက္အျဖစ္ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့။ ရီဆာကယ္ပစၥည္းအသစ္အေနနွင့္သာ ျပန္ေရာက္ခ်င္ ေရာက္လာမည္ျဖစ္သည္။ ဖယ္ထုတ္ပံုနည္းမက်လွ်င္ အမိႈက္မ်ားသည္ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ကာ မိမိႏွင့္မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို ျပန္လည္ဒုကၡေပးကာ ညစ္ညဴးေစမည္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ျမင္ရေသာအမိႈက္ႏွင့္ မျမင္ရေသာအမိႈက္ဟူ၍ရိွသည္။ ျမင္ရေသာ အမိႈက္မ်ားမွာ အားလံုးသိသည့္ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ား၊ လူ႔အသံုးအေဆာင္မ်ားျဖစ္သည္။ ထိုအရာမ်ားကို မွန္ကန္စြာ ရွင္းရလင္းရေပမည္။

မျမင္ရေသာအမိႈက္မ်ားကား ႏိုင္ငံေရးအမိႈက္မ်ားျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံအတြက္ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္၊ အမ်ားေကာင္းဖို႔အတြက္ ဘယ္ေနရာမွသံုးမရေသာ အမိႈက္မ်ားစြာရိွ၏။ ထိုအမိႈက္မ်ားကိုလည္း ဆြဇ္ဇာလန္ႏိုင္ငံက အမိႈက္ပံုမ်ားတြင္ ပုလင္းမ်ားစြန္႔ပစ္သလို အနီသတ္သတ္၊ အစိမ္းသတ္သတ္၊ အျဖဴသတ္သတ္ခဲြကာ အမိႈက္ပံုးထဲသို႔ပစ္ခ်ရေပမည္။ အနီကို အစိမ္းထဲသို႔ အစိမ္းကို အနီထဲသို႔၊ အျဖဴကိုအစိမ္းထဲသို႔၊ အျဖဴကိုအနီထဲသို႔ မွားယြင္းထည့္မိလွ်င္ ျပန္လည္သန္႔စင္ရာ၌ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မည္။ ျမိဳ႕ျပ၏ညစ္ပတ္မႈကို အမိႈက္ေကာက္ျခင္း။

စနစ္တက်အမိႈက္သိမ္းျခင္းျဖင့္ ရွင္းလင္းသကဲ့သို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အနံ႔ထြက္ေနေသာ သံုးစားမရသည့္
ႏိုင္ငံေရးအမိႈက္ပံုမ်ားကိုလည္း သူႏွင့္ထိုက္တန္ရာတြင္ စြန္႔ပစ္ကာအျမန္ဆံုး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္ေနပါသည္။ သာကူး အမိႈက္မ်ား၊ ခါေတာ္မီအမိႈက္မ်ား၊ မိုးက်ေရႊကိုယ္အမိႈက္မ်ား၊ အဘအက်မ်ား၊ နီခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ အစိမ္းမ်ားကိုလည္း အမိႈက္ပံုးထဲသို႔ အျမန္ထည့္မွ တိုင္းျပည္တိုးတက္မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

သရ၀ဏ္(ျပည္)

News Watch