ပီပီသသ ၾကည္ၾကည္ျမျမ ျဖစ္ဖို႔

ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး တြင္က်ယ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကုန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးႏွစ္ကမွ FM ေရဒီယုိ ထုတ္လႊင့္ခြင့္ကို ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ခြင့္ျပဳတယ္။

ထုံးစံအတိုင္း Broadcasting Law လို အ႐ုပ္အသံလႊင့္ မီဒီယာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဥပေဒ က်က်နနမရွိဘဲ အစိုးရနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း မျပည့္တစ္ျပည့္ေလာက္ကိုပဲ လုပ္ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။

ျမန္မာျပည္မွာလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ ရာစုႏွစ္ဝက္ေလာက္ ဝါဒျဖန္႔ မီဒီယာနဲ႔ပဲ ယဥ္ပါးလာခ့ဲေတာ့ လူတစ္စုပဲ ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ပုဂၢလိက FM ေရဒီယုိ အစီအစဥ္ေတြကို နားေထာင္သူဦးေရ တစ္ရွိန္ထိုး တက္သြားခဲ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရွိတာက အစိုးရအာေဘာ္ ျမန္မာ့အသံေရဒီယုိဆိုတာ ဝါဒျဖန္႔မီဒီယာ ဆိုေပမယ့္ အစီအစဥ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ တင္ဆက္မႈေတြ၊ အေျပာအဆိုေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေတြ၊ ပညာရစရာေတြ ရွိခဲ့တဲ့အျပင္ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာသံမွာလည္း အေတာ္ကေလး ပီသမွန္ကန္ေအာင္၊ ဌာန္က႐ုိဏ္းက်ေအာင္ ေျပာဆိုႏုိင္တာ ေတြ႔ရတယ္။

ဒီဘက္ေခတ္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ FM ေရဒီယုိေတြ နားေထာင္တဲ့အခါ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာသံကို ပီပီသသ မေျပာႏုိင္ေတာ့တဲ့အျပင္ အမ်ဳိးသား သတင္းေၾကညာသူ၊ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ တခ်ဳိ႕ဆို ေယာက်္ား ပီပီသသ ခံ့ခံ့ညားညား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ႏြဲ႔တဲ့တဲ့ ခရာတာတာ ျဖစ္ေနတယ္။

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စလုံးသံနဲ႔ ဆလိမ္သံ မပီတာ၊ တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး သီခ်င္းေတာင္းတဲ့သူေတြကို ျပန္ေျပာတဲ့ေလသံက အေပၚစီးဆန္ေနတာ၊ အစီအစဥ္ တင္ဆက္သူေတြက မလိုအပ္ဘဲ ရယ္သံေတြ မ်ားေနတာ၊ က်င့္ဝတ္အားနည္းတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြကို မစိစစ္ဘဲ ထုတ္လႊင့္ေပးေနတာ (ဒါကေတာ့ ျပန္ၾကားေရးရဲ႕ ဥပေဒ အားနည္းတာလည္း ပါမွာေပါ့)၊ သီခ်င္းေတြရဲ႕ မူလပထမ သီဆိုသူေတြကို မသိဘဲ ေနာက္ဆုံးျပန္ဆိုထားသူေတြေလာက္ပဲ သိေတာ့တာ စတဲ့ အခ်က္ေတြ သိသိသာသာ ေတြ႔ရတယ္။

တကယ္ေတာ့ သတင္းမီဒီယာေတြ ဆိုတာ ျပည္သူေတြအတြက္ သိပ္ကိုအေရးႀကီးတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ တာဝန္လည္း သိပ္ႀကီးတယ္။ ဟုိတုန္းကဆိုရင္ ျမန္မာစာလုံးေပါင္း သတ္ပုံတစ္ခု ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနရင္ ျမန္မာစာစာလုံးေပါင္း သတ္ပုံက်မ္းကို လိုက္ရွာေနစရာ မလုိဘဲ သတင္းစာကို ေကာက္လွန္ၿပီး တိုက္ၾကည့္တဲ့အထိ သတင္းစာေတြအေပၚမွာ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ယုံၾကည္မႈ ရွိၾကတယ္။ အသံထြက္မွန္ မမွန္ကိုလည္း ေရဒီယုိ သတင္းေၾကညာသူနဲ႔ အစီအစဥ္ တင္ဆက္သူေတြနဲ႔ တိုက္ၾကည့္တာမ်ဳိးေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။

ဒီေန႔ FM ေရဒီယုိေတြရဲ႕ လက္ရွိ သတင္းတင္ဆက္ပုံ၊ စကားေျပာဟန္၊ ေလယူေလသိမ္း၊ အသံထြက္ေတြက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အဆင့္ ေရာက္ဖို႔ အမ်ားႀကီး ေလ့လာသင္ယူရဦးမယ့္ အျပင္ ျမန္မာ့႐ုိးရာ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အေခၚအေဝၚ၊ အသုံးအႏႈန္းေတြကိုလည္း မွန္ေအာင္၊ စံႏႈန္းညီေအာင္ လုပ္ဖို႔ လိုေနေသးတယ္။

ဥပမာေျပာရရင္ အရင္က ပုံျပင္ေျပာတ့ဲ့ အစီအစဥ္ တင္ဆက္သူက သူ႔ကိုယ္သူ တရားဝင္ ျမန္မာအေခၚအေဝၚ ‘ေဒၚေလး’ လို႔ သုံးႏႈန္းၿပီး ‘ေမာင္၊ ညီမေလးတို႔ေရ ...’ လို႔ သူ႔ပရိသတ္ကို ရည္ညႊန္းတယ္။ ဒီေန႔ FM အစီအစဥ္ေတြမွာေတာ့ ပုံေျပာျပတဲ့သူက သူ႔ကိုသူ ‘တီတီ’ ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္လို အန္တီ Aunty ကို အဖ်ားဆြတ္ၿပီး သုံးလာၿပီး ‘သမီးတို႔ သားတို႔ေရ...’ လို႔ ကေလးပရိသတ္ကို ေခၚတယ္။ ဒါက ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားတဲ့ ကြာဟခ်က္လို႔ ေျပာရမယ္။

ျမန္မာလုိ ထုတ္လႊင့္တဲ့ မီဒီယာဆိုတာ မီဒီယာတစ္ခုခ်င္းစီအလိုက္ Housestyle လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဟန္နဲ႔ Code of Practice လို႔ေခၚတဲ့ သတင္းလုပ္ငန္း လက္ေတြ႔ေဆာင္ရြက္ဖို႔ တိက်ခုိင္မာတဲ့ အေသးစိတ္ လမ္းညႊန္ခ်က္ ရွိရမွာ ျဖစ္သလို တရားဝင္ ျမန္မာစကား၊ အသုံးအႏႈန္းေတြကိုလည္း ပစ္ပယ္လို႔ မရဘူး။

အခုေတာ့ FM အစီအစဥ္ေတြ နားေထာင္ရတာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သဲျဖဴးထားတဲ့ သမံတလင္းကို ဒန္အိုးဖင္နဲ႔ ပြတ္ဆြဲေနတဲ့ အသံကို နားေထာင္ေနရသလိုပဲ အေတာ္နားၾကား ျပင္းကပ္စရာ ျဖစ္ေနတယ္။

ေျပာခ်င္တာက အကန္႔အသတ္နဲ႔ လူတစ္စုပဲ လုပ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားၿပီး ပရိသတ္အေပၚ မေလးမစား လုပ္သလို ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာအသံထြက္ေတြကို ဖ်က္ဆီးတဲ့သူေတြအျဖစ္ သမိုင္းမွာ မွတ္တမ္းအတင္မခံရေအာင္ လိုအပ္တာေတြ ျပဳျပင္ထားဖို႔လိုမယ္လို႔ သတိေပး အႀကံျပဳလိုရင္း ျဖစ္တယ္။

အယ္ဒီတာ (၅-၉-၂၀၁၅)

---------------------------
Editor's Word, The Voice Daily Vol-3/No-129 (‪#‎voiceeditorial‬)

The Voice Weekly