မိဘေက်းဇူး

Written by - လွျမင့္ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

" ေက်းဇူး "ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ၏ မူရင္းအဓိပၸာယ္မွာ အက်ဳိးဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္တြင္ အက်ဳိးေက်းဇူးဟူ၍ ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲခဲ့ၾကသည္။ အက်ဳိးေက်းဇူးဟူသည္ ေကာင္းက်ဳိးျပဳျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးတရား အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည့္အနက္ မိဘေမတၱာ၊ မိဘေက်းဇူးသည္ အမြန္ျမတ္ဆုံး အျမင့္ျမတ္ဆုံး၊ အျဖဴစင္ဆုံး၊ အေအးျမဆုံး ျဖစ္သည္။ မိဘေက်းဇူး ႀကီးမားမႈကို "ျမင္းမိုရ္ေတာင္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္သည္ ဆီးေစ့ပမာဏမွ်သာ ရွိသည္။ စၾက၀ဠာႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ စၾက၀ဠာသည္ သစ္ရြက္မွ်သာ ရွိသည္။ သမုဒၵရာႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ သမုဒၵရာသည္ မိုးေရစက္ တစ္ေပါက္မွ်သာ ရွိသည္ဟု ဆို႐ိုးျပဳခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိဘေက်းဇူးကို ျမင္းမိုရ္ထက္ျမင့္ေသာ ေက်းဇူးဟူ၍ ၀ိေသသ ျပဳခဲ့ၾကသည္။

မိဘ၏ ေက်းဇူးႀကီးမားမႈကို ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျမြက္ၾကား မိန္႔ဆိုေတာ္မူခဲ့သည္။ မဂၤလသုတ္ေတာ္တြင္ မိဘတို႔ကို အလုပ္အေကြၽးျပဳျခင္းသည္ ၃၈ ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားအနက္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မာတာပိတုဂုေဏာအနေႏၲာ မိဘေက်းဇူးဟူသည္ ဆပ္၍ မကုန္ႏုိင္ေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ႏုမွာငါးရာ ရင့္မွာတစ္က်ိပ္ ဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္လည္း မိဘကို အသက္ေသြးျဖင့္ ရင္းႏွီးလုပ္ေကြၽး ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူသည့္ အခ်ိန္ကာလတိုင္ေအာင္ အမိျဖစ္သူ မယ္ေတာ္မိနတ္သားအား တရားဓမၼ ေဟာၾကား ေက်းဇူးဆပ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဖခင္သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးထံသို႔လည္း ေတာလမ္းခရီးမွ ေဒသစာရီၾကြခ်ီ၍ ကပိလ၀တ္ျပည္၌ တရားေဟာၾကား ေမြးေက်းဇူး ဆပ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ မိဘတို႔၏ ေက်းဇူးသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဆပ္၍မကုန္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္အထိ ေက်းဇူးေတာ္ အနႏၲရွင္မ်ားျဖစ္သည္။

မိခင္ႏွင့္ ဖခင္တို႔သည္ သားသမီးမ်ားအတြက္ အတိုင္းမသိ အနႏၲေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးသည္ သားသမီးတို႔အား လူ႔ဘ၀ လူ႔ေလာကသို႔ ေရာက္မလာမီကလ ေရၾကည္သေႏၶ တည္ခ်ိန္မွစတင္၍ ကိုးလလြယ္ ၁၀ လဖြားခ်ိန္အထိ မိခင္ျဖစ္သူသည္ သေႏၶသားအတြက္ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္မွအစ ေဘးအႏၲရာယ္ျဖစ္ေစမည့္ ကိစၥအ၀၀တို႔ကို ပိုးေမြးသကဲ့သို႔ အၾကင္နာ ေမတၲာ၊ က႐ုဏာတရားတို႔ျဖင့္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ေသာ အမိ၏ ေမတၲာတရားႏွင့္ ေက်းဇူးႀကီးမားမႈကို အင္း၀ေခတ္ စာဆိုေတာ္ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ကိုးခန္းပ်ဳိ႕တြင္ မာတာမိခင္၊ မေစာင့္လွ်င္ကား ေရွ႕တြင္ကလလ၊ ပထမတြင္ ေၾကမြပ်က္ျပဳန္း ဆုံးပါးရာ၏ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဤသို႔ သေႏၶစြဲကာေန၍ ၁၀ လေစ့ေသာ္ ေၾကြ႕ေၾြက႕၀မ္းသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို မာတာမိခင္၊ ျမင္ရေသာခါ ဥပမာမူ ရတနာမ်ဳိး၊ ေရႊအိုးပေဒသာ၊ ေပါက္ေပလာသည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း မိခင္၏ ပီတိကို ေဖာ္က်ဴးဖြဲ႕ဆိုထားသည္။

သားသမီးတို႔သည္ ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လုံး ပခုံးလက္ႏွစ္သစ္အရြယ္ လူမမည္ဘ၀တြင္ မိခင္၏ ေမတၲာႏို႔ရည္ကို ေသာက္သုံးကာ ဖခင္၏ ေမတၲာရိပ္ကို ခိုလႈံလ်က္ တစ္စတစ္စ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ မွက္၊ ျခင္၊ ယင္ စေသာ အႏၲရာယ္ ေရာဂါဘယအႏၲရာယ္၊ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္မွစ၍ လိုေလေသးမရွိ ေက်းဇူးေတာ္ အနႏၲျဖင့္ ျပဳစုလုပ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ေသာ ေက်းဇူးတရား ႀကီးမားမႈကိုလည္း ကိုးခန္႔ပ်ဳိ႕တြင္ "ရသည့္ပီတိ ရွိခဲ့သည့္႐ိုးတြင္း၊ ျခင္ဆီမွ်င္းမွ်၊ ခ်စ္ေမာ္လွလ်က္၊ သန္းဖ်ၾကမ္းပိုး၊ မွက္ျခင္မ်ဳိးစ ဟူသမွ်လည္း ကိုက္ရမဲ့ပါ၊ ေမာင့္ကိုသာလွ်င္ ခ်မ္းသာစစ္ေၾကာင္း သမားေကာင္းႏွင့္ ေစ်းေကာင္းစားစား၊ ေရွာင္ရွားအစာ" ဟူ၍ ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။

မိဘတို႔၏ သားသမီးအေပၚ ထားရွိေသာ ေမတၲာတရားသည္ အတိုင္းအတာမရွိ ျဖစ္သည္။ မိခင္သည္ သားသမီးမ်ားစြာအား လိုေလေသးမရွိေသာ ေႏြးေထြးမႈေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ အၾကင္နာစေသာ မုဒိတာတရားမ်ားျဖင့္ ကိုယ္က်ဳိးဟူသမွ် စြန္႔လႊတ္၍ သားသမီးတို႔၏ အေရးအရာကိုသာ ဦးစားေပး အနစ္နာခံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း ပင္ပန္းသည္ဟု အမွတ္မထား၊ စား၀တ္ေနေရး ျပည့္စုံေစရန္ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရန္၊ အမ်ားႏွင့္တန္းတူ ရွိေစရန္၊ အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္၊ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ေမတၲာတရားျဖင့္ ရွာေဖြေကြၽးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ သားသမီးတို႔၏ မ်က္ႏွာကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ပီတိလႊမ္းျခံဳခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ေသာ မိဘတို႔၏ အတိုင္းအဆမရွိ ေမတၲာတရားကို "ရင္ေသြးဟူက၊ ခ်စ္မ၀တည္၊ မိဘတံထြာ သားတကာႏွင့္၊ တစ္ရာႏွစ္ကဲ၊ လည္ခ်င္းႏႊဲလ်က္၊ ေရာင့္ရဲမထင္၊ စုံမင္ၾကင္လ်က္၊ ျဖဳတ္ျခင္ကိုက္နာ၊ ျမဴရွိမွာမူ ရံခါတစ္ဆစ္၊ မျဖစ္ေမ့ရပ္ အသက္ရွည္ေၾကာင္း ဆုေတာင္းဆုယူ၊ အလွဴေကာင္းမႈ၊ ကိုယ္စားျပဳလွ်က္ စသည္ျဖင့္ ကိုးခန္႔ပ်ဳိ႕ ဆရာေတာ္ရွင္မဟာရ႒သာရသည္ ဖြဲ႕ဆိုသီကုံး ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ျပန္သည္။

မိဘတို႔မည္သည္ သားသမီးမ်ားအား ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ စြန္႔ပစ္႐ိုးထုံးစံမရွိေပ။ ေတာင္းဆိုးပလုံးဆိုးသာ ပစ္႐ိုးထုံးစံရွိသည္ သားသမီးဆိုးကို ပစ္႐ိုးထုံးစံ မရွိဟူေသာ ဆို႐ိုးစကားသည္ မိဘတို႔ သားသမီးမ်ားအေပၚ ထားရွိေသာ အနႏၲေမတၲာျဖစ္သည္။ "သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း၊ သားဆိုးအေမ တေပေပ" ဟူေသာ ပတ္၀န္းက်င္၏ ေျပာသံဆိုသံ၊ ေ၀ဖန္သံ၊ ျပစ္တင္သံမ်ားကို ခါးစည္း၍ ႀကိတ္မွိတ္ခံစား ခဲ့ၾကသည့္ သားသမီးဆိုးတို႔၏ မိဘတို႔သည္ သားရတနာအတြက္ အားမျဖစ္ဘဲ က်ားသတၲ၀ါပမာ ဒုကၡေတြ႕ႀကဳံခံစားရသည္။ သမီးရတနာသည္လည္း "ထီး"သဖြယ္အားမကိုးရတဲ့ "မီး" သဖြယ္ပူေလာင္ေသာ ေသာကကို ခံစားရေစသည္။ သားသမီးတို႔သည္ မိဘ၏ "ရတနာ"မဟုတ္ေတာ့ဘဲ "ရတာသာနာတာပါ"ဟူေသာ ဆိုးက်ဳိးကိုသာ ရေစခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မိဘသည္ သားဆိုးသမီးဆိုးတို႔အပၚ မည္မွ်ပင္ ေဒါသရွိေစကာမူ အတြင္းစိတ္ရင္းတြင္ က႐ုဏာမပ်က္ေပ။ ေျပာမရ၊ ဆိုမရ၊ သုံးမရသည့္ အဆုံးတြင္မူ က႐ုဏာ ေဒါသစိတ္ထားျဖင့္သာ "ဥေပကၡာ"ျပဳတတ္ေသာ္လည္း မည္သည့္အခါမွ် မိဘသည္ သားသမီးကို ဒုကၡမေပးခဲ့ေပ။ ဒုကၡမေရာက္ေစခဲ့ေပ။ သားသမီးတို႔၏ ဒုကၡကိုသာ မိဘတို႔က ခါးစည္းခံစားခဲ့ေသာ အနိ႒ာ႐ုံျဖစ္ရပ္မ်ားအနက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္အခ်ိန္က ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည့္ရွင္ ဖခင္ဗိမိၺသာရမင္းႀကီးႏွင့္ သားေတာ္ အဇာတသတ္မင္းသားတို႔၏ ျဖစ္ရပ္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူႀကီးလူငယ္မေရြး သိရွိ၊ ဘ၀သင္ခန္းစာ ယူသင့္ေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ သံေ၀ဂယူဖြယ္ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုျဖစ္သည္။

မိဘဟူသည္ သားသမီးတို႔၏ လက္ဦးဆရာျဖစ္သည္။ ေလာကတြင္ ရွိသမွ်ေသာ ပညာရွိဟူသမွ်သည္ လည္းေကာင္း၊ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ ဟူသမွ်သည္လည္းေကာင္း ဓနဥစၥာၾကြယ္၀သူအေပါင္း ဆင္းရဲသားအေပါင္း ဟူသမွ်သည္လည္းေကာင္း၊ ျမင္ျမင္သမွ် ေ၀ေနယ် သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မိဘတို႔၏ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံေသာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ေကြၽးေမြးထိန္းသိမ္းမႈ၊ လမ္းညႊန္ဆုံးမမႈတို႔ျဖင့္သာ ပညာရွိဘ၀၊ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ဘ၀၊ သူေဌးသူၾကြယ္ဘ၀ဟူ၍ ေပၚလြင္ထင္ရွားခဲ့ၾကသည္။ ေ၀ေနယ် သတၲ၀ါအေပါင္းတို႔၏ လက္ဦးဆရာသည္ မိဘသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို " ပညာရွိသူ၊ ဟူဟူသမွ်၊ ေယဘုယ်အား ႏွစ္ပါးမိဘ၊ အမြန္စတည့္၊ ဓနစည္းစိမ္၊ ဂုဏ္သိမ္ျပည့္ပို၊ မ်ားပုဂၢိဳလ္လည္း၊ ထိုထိုမိဘ၊ အစအမႊန္း ဧကန္ရွိ၏"ဟူ၍ ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။

မိဘဟူသည္ သားသမီးမ်ားကို မေကာင္းမႈမွန္သေရြ႕ကို တားျမစ္၍ ေကာင္းမႈကိစၥကိုသာ ညႊန္ၾကားေသာ လက္ဦးဆရာ ျဖစ္မႈကိုလည္း "ဥယ်ာဥ္ပ်ဳိးသို႔ မညႇဳိးမေခါင္၊ ႀကီးျပင္းေအာင္လွ်င္၊ ေစာင္ေစာင္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ ကြပ္ညႇပ္ဆုံးမ၊ သင္ျပသသည္၊ ငယ္က လက္ဦးဆရာတည္း"ဟူ၍ ေဖာ္ညႊန္းခဲ့သည္။

မိဘတြင္ အမိသည္ အဖထက္ သားသမီးအတြက္ ပိုမိုအနစ္နာခံေလ့ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေက်းဇူးေမတၲာကို ေဖာ္က်ဴးရာ၌ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ပင္ "မာတာပိတု"ဟူ၍ "မာတာအမိ၊ ပိတုအဖ" ဟူေသာ ဂုဏ္ျပဳမႈ ၀ိေသသကို "ေမတၲာေရစင္၊ ေန႔စဥ္သြင္း၍၊ ထို႔ျပင္တစ္ျဖာ၊ က႐ုဏာမို႔၊ ရြာေစၿဖိဳးလ်က္၊ တိုးတက္ေစေၾကာင္း၊ ဆုမြန္ေတာင္းကာ၊ သားပုတၲာႏွင့္ ၾကင္နာ႐ူၿငီး၊ ခ်စ္သမီးကို နည္းနည္းဖုံဖုံ၊ စုံစုံခ်စ္ခင္၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္သည္၊ ေခၚတြင္မိခင္ မာတာတည္း"ဟူ၍ ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။

ျမင္းမိုရ္ေတာင္ဦး မကက်ဴးေသာ ေက်းဇူးႀကီးလွ၊ မိႏွင့္ဖကို သားသမီးတို႔သည္ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းျဖင့္ တုံ႔ျပန္ရမည္ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ငယ္ရြယ္စဥ္က ဆင္းရဲဒုကၡ အမ်ဳိးမ်ဳိးခံကာ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ေသာ မိဘမ်ားသည္ အိုမင္း၍ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေသာ အရြယ္၌ သားသမီးမ်ားသည္ လုပ္ေကြၽးျခင္း၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ ကုသိုလ္ဒါန ဘာ၀နာပြားမ်ားေစျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ ေမြးေက်းဇူး ဆပ္ၾကရေပမည္။ သားသမီးတို႔သည္ အိုမင္းေသာ မိဘမ်ားကို ရာသက္ပန္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳစုေကြၽးေမြးသည္ ျဖစ္ေစကာမူ မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္၍မကုန္ႏုိင္ေၾကာင္းကို "မိကို ညာက၊ ဘကို လက္၀ဲ၊ ကိုင္ဆြဲခ်ီလ်က္၊ ပခုံးထက္၀ယ္၊ အသက္ဆုံးေအာင္၊ ျမတ္ႏိုးေဆာင္၍၊ အေခါင္အဖ်ား လုပ္ေကြၽးျငားလည္း၊ ေမြးဖြားပိုက္က်ဴး၊ ေရွးတင္ဖူးသည့္ ေက်းဇူးလွယ့္ၿပိဳင္၊ မဆပ္ႏိုင္ခဲ့" ဟူ၍ ဖြဲ႕ဆိုတင္ျပခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မိဘေက်းဇူးသည္ ဆပ္၍မကုန္ ျဖစ္သည္။ သားသမီးတို႔သည္ မိဘတို႔၏ အရိပ္အာ၀ါသတြင္ မေၾကာင့္မၾက၊ မပူမပင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ သာသာယာယာ၊ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖင့္ နားခိုလ်က္ ဘ၀ရစုန္ျဖစ္သည္။ စုန္ေရတြင္ အက်ဳိးခံစား လူလားေျမာက္ခဲ့ၾကရသည္။ ဘ၀တြင္ တင့္တင့္တယ္တယ္ျဖစ္လာေသာ သားသမီးမ်ားသည္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္၊ ဘ၀ဆည္းဆာခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေနေသာ ေက်းဇူးရွင္ မိဘမ်ား၏ အားနည္းေနခ်ိန္တြင္ မ်က္ကြယ္မျပဳသင့္ေပ။ ဆန္ေရအျဖစ္ ျပန္လည္ျပဳစုလုပ္ေကြၽး၍ ေမြးေက်းဇူး ေကြၽးေက်းဇူး ဆပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးတရားကို သိတတ္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္လွ်င္ ေက်းဇူးေတာ္အနႏၲႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ မိဘ၏ေက်းဇူးကို ျပန္လည္သိတတ္၊ ဆပ္တတ္ေသာ သားသမီးတို႔၏ ဆန္ေရေမတၱာႏွင့္ ေက်းဇူးသည္ အတိုင္းအဆမရွိေသာ မဂၤလာပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ေအးခ်မ္းမြန္ Credit To >Eleven Media Group